پلیمرهای کوئوردیناسیونی نانومتخلخل: طراحی، سنتز و کاربردها

کاهش ذخایر سوخت های فسیلی و همچنین افزایش گازهای گلخانه ای که از سوختن این سوخت ها تولید می شود دو چالش مهم پیش روی انسان در قرن حاضر است. روند رو به افت ذخایر با ارزش نفتی می تواند بحران کمبود انرژی را به وجود آورد و از طرف دیگر افزایش بی رویه غلظت گازهایی مانند دی اکسیدکربن در اتمسفر منجر به گرم شدن کره زمین می شود. پلیمرهای کوئوردیناسیونی نانومتخلخل می توانند به عنوان راه حلی ایده آل حجم بسیار بالایی از گازهای گلخانه ای را در خود ذخیره کنند و از سوی دیگر به عنوان حامل سوخت پاک، وابستگی به سوخت های فسیلی را بیش از پیش کاهش دهند. پلیمرهای کوئوردیناسیونی، حاصل اتصال مواد معدنی و آلی و یکی از جدیدترین گروه مواد نانومتخلخل، سال هاست که مورد توجه محققین قرار گرفته اند. کاربردهای متنوع این مواد به دلیل برخی ویژگی های منحصربه فرد آن ها نظیر ساختارهای متنوع، مساحت سطحی گسترده، منافذ قابل تنظیم، استحکام حرارتی و مکانیکی بالا و تخلخل بسیار بالا در فرایند های مختلف رو به افزایش است. در این مقاله به طراحی و انواع روش های سنتز پلیمرهای کوئوردیناسیونی و برخی از مهم ترین کاربردهای این مواد متخلخل از جمله ذخیره سازی گاز، کاتالیزور، رها سازی دارو و خواص حسگری پرداخته می شود.