تاثیر یک دوره ی تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید بر مقادیر گیرنده ی نوع 2 اکتیوین میوکارد و سطوح پلاسمایی میوستاتین موش های صحرایی نر

فعالیت ورزشی با تغییر در غلظت عوامل رشدی و گیرنده های آن ممکن است اثرات مفیدی برای عضله ی قلبی داشته باشد. از این رو، هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره ی تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید بر مقادیر گیرنده ی نوع 2 اکتیوین میوکارد و سطوح پلاسمایی میوستاتین موش های صحرایی نر بود.

 تعداد 30 سر موش صحرایی نر با محدوده ی سنی سه ماه، بعد از گذراندن دوره ی آشناسازی، به صورت تصادفی به سه گروه مساوی شاهد، تمرین تداومی متوسط و تمرین تناوبی شدید تقسیم شدند. تمرین تداومی با شدت 60-50 درصد بیشینه ی توان موش در مدت زمان 80 دقیقه در طول هشت هفته و هر هفته پنج جلسه و همچنین، تمرینات تناوبی شدید با شدت 90-85 درصد بیشینه ی توان موش و شیب 20 درجه به طول انجامید. گیرنده ی نوع 2 اکتیوین میوکارد بافت بطن چپ به روش Immunohistochemistry (IHC) و میوستاتین به روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) اندازه گیری شد. داده های به دست آمده، با استفاده از آزمون One-way ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey در سطح معنی داری 050/0 > P تجزیه و تحلیل شدند.

 با مقایسه ی بین گروهی، اختلاف معنی داری را در متغیر میوستاتین، میان گروه های تمرینی با گروه شاهد دیده شد (001/0 = P)، اما میان گروه های تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید، تفاوتی مشاهده نشد (300/0 = P). همچنین، در گیرنده ی نوع 2 اکتیوین میوکارد اختلاف معنی داری بین گروه های مورد مطالعه مشاهده نشد (050/0 = P).

احتمال می رود تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید، اثرات مطلوبی بر کاهش میوستاتین داشته باشد، اما تفاوت معنی داری بین نوع تمرینات وجود ندارد.