نقش پناهندگان در جغرافیای شهرها و مرزهای شاهنشاهی اشکانی با امپراتوری روم از آغاز تا سقوط سلسله؛ با نگاهی به اهمیت آنها در معماری و برنامه ریزی شهری دوران معاصر

با روی کار آمدن شاهنشاهی اشکانی و سقوط سلسله سلوکی در ایران مناسبات ایران با دولت‎های همجوار شکل جدیدی به خود گرفت. در این زمان یکی از مسائل مهمی که بروز کرد، پناهندگی عده‎ای از شاهزادگان اشکانی به امپراتوری روم و از سوی دیگر پناه آوردن برخی شخصیت‎های نظامی روم به دربار ایران بود. با توجه به قدرت دو کشور و نزدیکی قلمروهای سرزمینی و مرزهای دو امپراتوری، شخصیت‎های مهم دو کشور برای رسیدن به قدرت یا نجات جان خود به دیگری پناهنده یا می‎گریختند. نکته قابل ملاحظه در این زمینه این است که این پناهندگان به چه میزان در مراودات سیاسی و دست به دست کردن مکان‎های جغرافیایی و سوق‎الجیشی تاثیر و نقش داشته‎اند؟ آیا پناهندگی آن‎ها باعث شده است که چشم‎انداز جغرافیایی و بعضا توسعه‎طلبی دو دولت قدرتمند آن روز دستخوش تغییر و تحول گردد؟ این پژوهش با طرح سوالات مذکور در پی آن است که با روش گردآوری اطلاعات مبتنی بر داده‎های تاریخی و جغرافیایی به این پرسش‎ها پاسخ دهد. استنباطی که از این پژوهش می‎شود این است که پناهندگان با توجه به جایگاه و نفوذی که در قلمرو خود داشتند و نظر به شناختی که از قلمروها و سرزمین‎های پیرامون داشته‎اند و با توجه به حمایت و جانبداری دولت‎‎ها از آن‎ها مرزها و قلمروهای سرزمینی را در اثر مرور زمان دستخوش جابجایی به نفع و ضرر دیگری رقم زنند.