پهنه بندی حساسیت به وقوع زمین لغزش با روش نسبت فراوانی (مطالعه موردی: جنگل تحت مدیریت صنایع چوب و کاغذ مازندران)

زمین لغزش یکی از مخاطرات طبیعی است که همه ساله خسارت های جانی و مالی فراوانی را در مناطق کوهستانی پرباران و لرزه خیز به همراه دارد. نظر به اهمیت جاده ها به عنوان رکن اساسی مدیریت پایدار جنگل در این مطالعه بر آن شده ایم تا به برآورد حساسیت به وقوع زمین لغزش در 8 سری از جنگل های صنایع چوب و کاغذ مازندران با استفاده از روش نسبت فراوانی بپردازیم. ابتدا موقعیت لغزش های اتفاق افتاده توسط GPS ثبت، سپس عوامل موثر در وقوع لغزش برای منطقه مورد مطالعه تعیین گردید. نقشه های رستری عوامل موثر تهیه و طبقه بندی شدند. با توجه به پراکنش لغزش های ثبت شده در عرصه و طبقات عوامل موثر در نظر گرفته شده، پارامتر نسبت فراوانی برای هر طبقه از هر عامل محاسبه و رابطه آنها با وقوع زمین لغزش بررسی شد. نتایج ارتباط بین عامل موقعیت و لغزش های رخ داده نشان داد که بیشترین میزان لغزش ها در پایین دست جاده اتفاق افتاده است و با بالارفتن سن جاده ها از میزان لغزش ها کاسته می شود. ارتباط بین عامل خاک و لغزش های رخ داده نشان داد که در طبقه با کد 2.2.3 که معرف بافت خاک لومی، لومی رسی و رسی می باشد بیشترین تعداد لغزش مشاهده شد و نیز در طبقه ارتفاع از سطح دریا  300 تا 600 متر بیشترین میزان لغزش ها رخ داده است و با بالارفتن شیب تا 40 درصد به تعداد لغزش ها افزوده شد. ارتباط بین عامل زمین شناسی و لغزش های رخ داده نشان داد که در طبقه با کد  L-PLL2 که معرف ارتفاعات نسبتا بلند با شیب متوسط، عمق خاک متوسط، پایداری و نفوذپذیری ضعیف می باشد بیشترین تعداد لغزش مشاهده شد. ارتباط بین عامل بارش و لغزش های رخ داده نشان داد که بین 600 تا 800 میلی متر بیشترین میزان لغزش بوقوع پیوسته است. در جهات شمالی، شمال شرقی و شمال غربی  نیز بیشترین میزان لغزش بوقوع پیوسته است. نتایج ارزیابی مدل با روش ROC نشان داد که سطح زیرنمودار (AUC) برابر با 688/0 (8/68) درصد می‎باشد.