بررسی تجربی اثر شوری و نوع یون بر پایداری امولسیون های آب در نفت

از میان روش های ازدیاد برداشت نفت، تزریق آب و بخصوص تزریق آب کم شور، روش ازدیاد برداشت کم هزینه‎ای محسوب می شود. در سال های اخیر مطالعات در این مورد بیشتر به بررسی اثر تزریق آب برروی برهم کنش سنگ/ نفت/ آب تخصیص داده شده است. هدف از انجام مطالعه پیش رو بررسی برهم کنش سیال/ سیال و بدون در نظر گرفتن وجود سنگ است که درمورد آن مطالعات کمی انجام شده است. در آزمایش های این پژوهش تعدادی تست بطری طراحی و انجام شده است که در آن 20% نفت خام مرده و 80% آب با شوری های مختلف از ppm000/6 تا ppm000/40 در مجاورت هم قرار گرفتند. با نمونه گیری از قسمت امولسیونی شده در سطح تماس بین آب و نفت، توزیع اندازه قطرات آب در نفت به دست آمد. اندازه قطرات آب از 02/0 تا mm 65/1 (با در نظر گرفتن داده هایی که مقادیر آنها خارج از محدوده دیگر داده ها بوده است) و فراوانی نسبی دسته بندی ها حداکثر mm 73/0 بود. نتایج نشان داد که با کاهش شوری اندازه قطرات نیز کاهش یافته و همچنین، از بین نمک های مورد آزمایش (سدیم کلرید، کلسیم کلرید، منیزم کلرید و سدیم سولفات)، کلسیم کلرید بیش از سه نمک دیگر توانایی در جذب مواد فعال سطحی طبیعی نفت به سمت سطح تماس و افزایش پایداری امولسیون را دارد. در آزمایش های مربوطه نشان داده شد که توان افزایش پایداری امولسیون توسط نمک ها (جذب مواد فعال سطحی طبیعی نفت مانند آسفالتین و رزین به سمت سطح تماس) به ترتیب کلسیم کلرید، منیزیم کلرید، سدیم سولفات و سدیم کلرید است. این امر به دلیل واکنش یون های نمک موجود در آب با نفت و تفاوت در چگالی بار هر یک از یون ها و فعالیت سطحی آن ها است.