ارائه مدلی به منظور شناسایی و رتبه بندی موانع برنامه ریزی راهبردی در دانشگاه ها (مطالعه موردی: دانشگاه حکیم سبزواری)

هدف پژوهش حاضر ارائه مدلی به منظور شناسایی و رتبه بندی موانع برنامه ریزی راهبردی در دانشگاه ها با مطالعه موردی دانشگاه حکیم سبزواری بوده است. از این رو در این مطالعه از روش پژوهشی ترکیبی استفاده شده است. در بخش کیفی از روش تحلیل مضمون (تم) و مصاحبه با 19 نفر از دست اندرکاران و مطلعین، بهره برده شده است. در بخش کمی و به منظور رتبه بندی موانع برنامه ریزی راهبردی دانشگاهی و طراحی مدل، از آزمون فریدمن و «مدل سازی ساختاری تفسیری» استفاده شده است. ازآنجاکه روش «مدل سازی ساختاری تفسیری» مبتنی بر نظر خبرگان است، از نظرات 32 متخصص در حوزه دانشگاهی استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش، منجر به سطح بندی موانع فرایند برنامه ریزی راهبردی دانشگاهی شد. بر اساس مدل حاصله مهمترین سطح که سنگ زیربنای مدل را تشکیل می دهد «فقدان ثبات مدیریتی» است. همچنین یافته ها نشان داد که فقدان استراتژی توسعه، فقدان فرهنگ و تفکر برنامه ریزی و عدم استقرار برنامه ریزی راهبردی به ترتیب (رتبه های اول تا سوم) از مهم ترین موانع فرایند برنامه ریزی راهبردی دانشگاهی هستند و ناهمگونی وضعیت مالی و خواسته های اداری (رتبه 13) آخرین رتبه را به خود اختصاص داده است.