تاثیر مداخله مبتنی بر شفقت بر خوش بینی و تاب آوری زوجین دچار تعارض

تعارضات زناشویی، کیفیت ارتباط میان زوجین، صمیمت زناشویی و تاب آوری را کاهش می دهد. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر مشاوره مبتنی بر شفقت بر خوش بینی و تاب آوری زوجین دچار تعارض صورت پذیرفت. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری دربرگیرنده همه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1396 تشکیل می دادند. تعداد نمونه در پژوهش 30 زوج بود که با استفاده از شیوه نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش مداخله مشاوره مبتنی بر شفقت را 8 جلسه یک و نیم ساعته به مدت 2 ماه دریافت نمود، درحالی که گروه گواه این مداخله را دریافت نکرد. سپس افراد هر دو گروه تحت پس آزمون قرار گرفتند. ابزارهای مورداستفاده دربرگیرنده پرسشنامه تعارض زناشویی (براتی و ثنایی، 1375)، پرسشنامه خوش بینی (شی یر و کارور، 1985) و تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) بود. تجزیه وتحلیل داده های برآمده از این پژوهش توسط نرم افزار (SPSS) ویرایش 23 با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس صورت گرفت. برآیندها نشان داد که مشاوره مبتنی بر شفقت بر خوش بینی و تاب آوری زوجین شهر اصفهان در مرحله پس آزمون تاثیر معنی دار داشته است (P<0.0001). بر پایه یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر شفقت با بهره گیری از فنونی همانند آموزش ذهن آگاهی، همدلی و همدردی نسبت به خویش و مدیریت احساسات و عواطف دشوار می تواند خوش بینی و تاب آوری زوجین دچار تعارض را افزایش دهد.