بارمراقبتی مراقبین خانوادگی سالمندان مبتلا به بیماری های مزمن شهر تهران

مراقبین خانوادگی از اولین و مهمترین اعضای درگیر در امر پی گیری درمان و مراقبت از سالمندان به شمار می روند. توجه و بررسی بارمراقبتی مراقبین خانوادگی یکی از عوامل موثر، جهت افزایش کیفیت مراقبت از سالمندان است. لذا این مطالعه با هدف تعیین بارمراقبتی مراقبین خانوادگی سالمندان مبتلا به بیماری های مزمن شهر تهران انجام شد.

 این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در سال 1398 بر روی 110 نفر از مراقبین خانوادگی و اصلی بیماران سالمند مبتلا به بیماری های مزمن بستری در مراکز درمانی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام شد. نمونه های پژوهش بصورت غیر تصادفی و در دسترس ، بر اساس معیار ورود به مطالعه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناختی، فعالیت های روزانه زندگی سالمندان و بارمراقبتی (Zarit) گردآوری و با استفاده از آمارهای توصیفی و آزمون های استنباطی بوسیله نرم افزار22 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت.

 از110نفر سالمند تحت مراقبت، 47 نفر (7/42%) مرد و 63 نفر (3/57%) زن با میانگین سنی (23/9±37/77) بودند. 61 نفر (5/55%) از سالمندان در انجام فعالیت های روزانه زندگی نیازمند کمک و 49نفر (5/45%) دیگر وابسته بودند. از110نفر مراقبین خانوادگی، 83نفر (5/75%) زن و 27نفر (5/24%) مرد با میانگین سنی و انحراف معیار (71/10±03/47) بودند. حداکثر نمره بارمراقبتی مراقبین 78 و حداقل 10 با میانگین و انحراف معیار (82/16±27/40) که نشان دهنده بارمراقبتی متوسط تا شدید بود. بیشترین میانگین بارمراقبتی در زیر مقیاس فردی (17) و کمترین در زیر مقیاس اقتصادی (89/3) به دست آمد. بین بارمراقبتی و نوع رابطه با سالمند، وضعیت درآمد مراقبین، متوسط ساعت مراقبت در هفته و تعداد افراد کمکی در امر مراقبت، تفاوت معنادار آماری وجود داشت (05/0p<).

بالا بودن میانگین بارمراقبتی در زیر مقیاس فردی، بیانگر عدم بینش و آگاهی مراقبین از چگونگی مراقبت از بیمار است. افزایش دانش و آگاهی مراقبین با آموزش های بالینی در مراکز درمانی در خصوص بیماری و روند درمان و چگونگی مراقبت و افزایش حمایت های اجتماعی می توان بارمراقبتی مراقبین را کاهش داد.