سازگاری های ساختاری پیچک ایرانی، گونه در معرض خطر سواحل شمالی ایران

هدف از این مطالعه مشخص کردن سازگاری های ساختاری در سه جمعیت از پیچک ایرانی در سواحل استان مازندران است که تحت تاثیر تنش های محیطی شدید منطقه ساحلی، جمعیت های آن به شدت رو به کاهش است. به طور کلی بافت کلانشیمی حلقوی، مزوفیل ایزوبیلاترال، استل از نوع آمفی فلوئیک سیفونوستل، فراوانی لوله های شیرابه ای محتوی لاتکس، بلورهای فراوان دروز و حضور بافت پریدرم در ریزوم را می توان به عنوان مهمترین استراتژی های تشریحی گیاه برای تحمل شرایط سخت محیطی معرفی کرد. جمعیت ساری در مقایسه با جمعیت های بابلسر و نور از بیشترین مکانیسم های ساختاری برای تحمل اکوسیستم ساحلی برخوردار بود. تفاوت های کمی در ویژگی های تشریحی مشاهده شده در سه جمعیت persicus Convolvulus به عنوان شواهدی بر تنوع فنوتیپیکی بالای درون گونه ای است. این تنوع درون گونه ای در ویژگی های مرتبط با تحمل تنش ها سبب سازگاری منطقه ای به شرایط می شود و توانایی گیاه را برای مقابله با تغییرات محیطی افزایش می دهد.