ایمونولوژی بیماری بهجت: مقاله مروری

بیماری بهجت، یک بیماری خودالتهابی و خودایمنی مزمن و سیستمیک به حساب می آید که علایم عمومی آن شامل زخم های دهانی و تناسلی و همچنین عارضه های پوستی و چشمی بوده که ممکن است با تظاهرات مختلف سیستمیک در روده، سیستم عصبی و سایر علایم همراه باشد. علل ایجاد آن هنوز به طور دقیق مشخص نیست. از عوامل احتمالی ایجاد بیماری بهجت موارد عفونی مانند ویروس هرپس سیمپلکس، شرایط التهابی و خودایمنی همچون افزایش یا کاهش برخی سایتوکین ها و سلول های ایمنی و همچنین واریانت های ژنی متعدد را می توان نام برد. برخی سایتوکین ها مانند فاکتور نکروز کننده تومور α، اینترلوکین 1β و اینترلوکین 17 در این بیماری افزایش و برخی مانند اینترلوکین 10 کاهش نشان می دهد. همچنین از آن جایی که بیماری بهجت منجر به آسیب های واسکولیت و بافتی می گردد که در التهاب نقش دارد، غلظت های نامعمول کموکاین ها و مولکول های چسبنده نیز می تواند در شناخت علل بیماری کمک کنند. در بین نواقص عملکردی سیستم ایمنی، غلظت افزایش یافته نوتروفیل ها و مونوسیت ها حایز اهمیت است که منجر به افزایش واسطه های اکسیژن می گردد. بیماری بهجت با برخی بیماری های خودایمنی مانند لوپوس، پسوریازیس، اسپوندیلیت آنکیلوزان و بیماری التهابی روده خصوصیات مشترکی نشان می دهد که ممکن است نقش عوامل و ژن های یکسان در آن ها را پیشنهاد کند. این مقاله مروری با استفاده از جمع بندی مطالعات جدید سعی در معرفی بیماری بیماری بهجت و همچنین عوامل ایمونولوژیک دخیل در ایجاد آن را دارد.