مشروعیت «تقیه» و احکام آن از دیدگاه مذاهب اسلامی

تقیه که به معنای در امان قرار دادن خویشتن به وسیله موافق نشان دادن خود با اهل خلاف می باشد، برخلاف نفاق که به منظور جلب منفعت، تظاهر به همانندی با دیگران می شود برای حفظ دین انجام می گیرد، به گونه ای که گاهی شخص در اثر اکراه، عمل به تقیه می کند و گاهی برای حفظ حتی امت اسلامی؛ در حالی که در همه مذاهب اسلامی به مشروعیت تقیه تصریح شده است. بزرگان فقه مذاهب اربعه اهل سنت، مشروعیت آن را مسلم تلقی کرده اند تا جایی که حتی تقیه مسلمان نسبت به مسلمان دیگر تجویز شده است. نمونه هایی از تقیه صحابه در آثار فقهی، حدیثی و تفسیری صاحبنظران در مذاهب اسلامی ارائه شده است؛ البته در مذاهب اربعه اهل سنت، تحمل اکراه و صبر بر جفاء و قتل ظالمانه را از تقیه کردن افضل دانسته اند که در فقه امامیه نیز به افضلیت فی الجمله تصریح گردیده است؛ ولی در بعضی موارد، تقیه را واجب و در بعضی موارد تقیه را حرام دانسته اند به ویژه در مواردی که اساس اسلام در خطر قرار گیرد، تصریح به حرمت تقیه شده است؛ لذا اختلاف مذاهب فقهی امامیه و اهل سنت در فروعات احکام تقیه است اما نسبت به مشروعیت اصل تقیه، اتفاق نظر دارند.