اثر ویژگی های کمی ژئوهیدرولوژی بر الگوی توزیع فضایی اتراقگاه های عشایر استان کرمانشاه

در مورد نقش خصوصیات کمی ژئوهیدرولوژی در تعیین الگوی توزیع فضایی اتراقگاه های عشایر در کشور تقریبا کاری منسجم انجام نپذیرفته و علت اهتمام به این پروژه نیز فقدان مطالعات پیشین در این حیطه است. در این پژوهش محدوده استان کرمانشاه مورد بررسی قرار گرفته است. در وهله نخست شاخص های کمی ژئوهیدرولوژی استان از قبیل شاخص ناهمگنی (TRI)، شاخص رطوبت توپوگرافی (TWI)، ارتفاع، شیب، جهت شیب، فاصله از آبراهه، فاصله از خط الراس ها، فاصله از چشمه، نوع سازند، شاخص موقعیت توپوگرافی (TPI)، شاخص نسبت زبری زمین (SRR) و شاخص آمیختگی توپوگرافی (CTI) محاسبه گردید. برای تعیین نتایج از همبستگی پیرسون و سنجش وایازش خطی (برای داده های پارمتریک) و وایازش LOWESS (برای داده های ناپارمتریک) میان داده های ژئوهیدرولوژی با مقادیر مساحت اتراقگاه ها استفاده گردید. سپس نوع الگوی پراکنش فضایی و شعاع نوع الگوی فضایی اتراقگاه ها در مورد هریک از عوامل یادشده به ترتیب از طریق شاخص خود همبستگی موران و معادله کا-ریپلیز تعیین گردید. نتایج بیانگر این بوده است که ارتباط معناداری بین شاخص TPI (لندفرم شیب های تند) و مساحت اتراقگاه ها وجود دارد. در مجموع اولویت اول در تعیین الگوی منظم فضایی عشایر استان کرمانشاه لحاظ دو شاخص ناهمگنی و شیب بوده و اولویت دوم با دیگر شاخص های ژئوهیدرولوژی بوده است. در نتیجه انتخاب تقریبا همسان عشایر در مکان گزینی اتراقگاه های خویش تابع دسترسی به زمین های غیر متضرس، زمین های کم شیب، در فواصل بیش از 600 متری از خط الراس ها و کمتر از 500 متری از آبراهه ها و 2 کیلومتری از چشمه ها، بازه های خاصی از شاخص های TWI، CTI و SRR، محدوده ارتفاعی 1400 تا 2000 متری از سطح دریا و استقرار در محدوده لندفرمی 3 از شاخص TPI و سازند آهکی بوده است.