بررسی فراوانی ضایعات لیکنوئیدی دهانی گزارش شده درآرشیو بخش پاتولوژی دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال های 97-1368

 ضایعات لیکنوئیدی به گروهی از ضایعات گفته می شود که اتیولوژی متفاوت، اما تظاهرات بالینی و هیستوپاتولوژیک مشابه دارند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین فراوانی انواع واکنش های لیکنوئیدی دهانی ثبت شده در آرشیو پاتولوژی دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان (97-1368) و بررسی ویژگی های کلینیکوپاتولوژیک این ضایعات بود.

 این مطالعه، بر روی 1060 پرونده ی بیمار دارای ضایعات لیکنوئیدی مراجعه کننده به بخش پاتولوژی دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان طی سال های 97-1368 انجام شد. اطلاعات بیماران پس از جمع آوری، با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری 2</sup>χ و One-way ANOVA، واکاوی گردید. مقادیر 05/0 > P به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.

 از کل 11964 نمونه ی ثبت شده در آرشیو، 1060 مورد (85/8 درصد) مربوط به واکنش های لیکنوئیدی بود. در بین این ضایعات، فراوانی لیکن پلان دهانی 39 درصد، ضایعات لیکنوئیدی 40 درصد، لیکن پلان یا ضایعات لیکنوئیدی تشخیص داده نشده از یکدیگر، 5/15 درصد و بدون تشخیص قطعی از دیگر ضایعات 8/2 درصد بود. بیشترین محل درگیری، ناحیه ی گونه بود. میانگین سنی بیماران 59/13 ± 65/47 سال برآورد شد. بین بروز ضایعات و جنسیت رابطه ی معنی داری وجود داشت و میزان ابتلای زنان بیشتر از مردان بود (041/0 = P).

با توجه به فراوانی کلی این ضایعات نسبت به کلیه ی بیوپسی ای دهانی (85/8 درصد) و تغییرات بدخیمی که در مطالعه ی حاضر 7/2 درصد بود، شناخت خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک این ضایعات به منظور تشخیص افتراقی و درمان بهتر آن ها ضروری است.