طنز؛ زبان تبلیغ و اعتراض در متون عرفانی و سوررئالیستی
طنز عکسالعملی ناشی از ناخرسندی یا عدم تعادل و تناسب است که میتواند بستری هنری و به تبع آن تاثیرگذار برای اعتراض و اصلاح فراهم کند. ادبیات طنز در پس ظاهر سرگرمکنندهاش با زبانی کمخطر، از کاستیهای عمیق اجتماعی انتقاد میکند. ورود ادبیات طنز به حیطه انواع ادبی بهترین شاهد این مدعا است. زبان طنزآمیز برخی از متون عرفانی که منعکسکننده اوضاع اجتماعی و فرهنگی حاکم بر روزگار آفرینش خود هستند، ابزاری ادبی برای عصیان در برابر جامعه و تبلیغ باورهای درست از طریق نقد باورهای نادرست است. کنایههای طنزآمیز سوررئالیستها در سالهای قبل و بعد از جنگ جهانی اول، جامعه مسیحی اروپا، انسان اروپایی، اندیشه غربی و متعلقات آن را هدف ریشخند قرار میدهد. با توجه به تاثیرپذیری سوررئالیسم از عرفان اسلامی، تشابهاتی بین این دو مکتب پدید میآید که «زبان طنزآمیز» یکی از آنها است. در این مقاله، با اذعان به تفاوتهای اساسی دو مکتب از نظر فکری و هنری و صرف نظر از آنها، زبان طنزآمیز آنها با رویکرد تطبیقی بررسی شده است.
طنز ، اعتراض ، اصلاح ، ادبیات عرفانی ، ادبیات سوررئالیستی
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.