تبیین نقش شهرسازی تاکتیکال در ارتقا کیفیت محیطی بافت های تاریخی شهری (نمونه موردی: بافت تاریخی شهر شیراز)

امروزه بافت های تاریخی شهرها با افول ارزش ها، کیفیات زندگی و محیطی در تمامی ابعاد شهری روبه رو شدند و این موضوع در صورتی است که شناخت ارزش ها، توانایی ها و پتانسیل های بافت ها تاریخی می تواند موجب توسعه و بهبود شرایط اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی شهر گردد. لذا، کیفیت محیطی این بافت ها با توجه به نقش مشارکت مردم سبب برون رفت از مسائل و مشکلات مطرح شده می شود. این مقاله به تبیین نقش شهرسازی تاکتیکال به عنوان رهیافتی نوین در ارتقا کیفیت محیطی بافت های تاریخی شهری پرداخته شده است. رویکرد حاکم بر این پژوهش "توصیفی- تحلیلی" و "توصیفی- پیمایشی" است و به طور کلی تحقیق از لحاظ هدف کاربردی می باشد. جامعه ی آماری ساکنین منطقه هشت شهر شیراز می باشد. هم چنین، در تجزیه وتحلیل اطلاعات و داده های پرسشنامه ای از نرم افزار SPSS و آزمون فریدمن و رگرسیون چند متغیره استفاده شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که توجه طراحی محیطی به عنوان پاتوق اجتماعی که می تواند در حضورپذیری افراد در فضاهای شهری موثر باشد، دارای بیشترین اثرگذاری در در ارتقا کیفیت محیطی بوده است. پس از آن دسترسی به خدمات تجاری و کیفیت طراحی محیطی در ایجاد فضای فراغتی بالاترین رتبه را به خود اختصاص داده اند. هم چنین، با توجه به مووفه های بررسی شده بر اساس آزمون فریدمن به ترتیب مولفه های حضورپذیری، مشارکت و فراغت قرارگرفته شدند که هریک از این مولفه ها می توانند کیفیت محیطی بافت تاریخی شهر شیراز را بر اساس شهرسازی تاکتیکال موجب شوند.