معرفی مش جراحی و مروری بر مهم ترین خواص ساختاری و مکانیکی آن

مش جراحی پارچه ای متخلخل است که معمولا به روش بافندگی حلقوی تاری و با استفاده از نخ های تک رشته ای ذوب ریسی شده از جنس پلیمرهای مختلف به ویژه پلی پروپیلن تولید می شود. بیشترین کاربرد مش های جراحی، درمان فتق و درمان بیماری افتادگی اندام های لگنی است. فتق، برآمدگی و خروج کل یا بخشی از احشای بدن از جای  طبیعی، از طریق یک سوراخ در دیواره حفره حاوی آن است. درمان فتق مستلزم  بستن محل نقص با نخ بخیه و یا با استفاده از مش جراحی است که به روش جراحی باز یا لاپراسکوپی داخل بدن پیوند می شود. مش های جراحی به شکل غیرقابل جذب با پایه پلیمری، قابل جذب با پایه پلیمری، کامپوزیستی و زیستی تولید می شوند. پارچه ای که به عنوان پروتز داخل بدن قرار می گیرد باید دارای ویژگی های زیستی و عملکردی پزشکی لازم باشد. به عبارتی یک پروتز ایده آل باید مستحکم، انعطاف پذیر، غیرحساسیت زا و بی اثر باشد. از میان خواص ساختاری مش های جراحی، نوع مش جراحی و جنس آن، اندازه منافذ، درصد تخلخل و وزن واحد سطح مش جراحی تاثیر ویژه ای بر خواص مش های جراحی در بدن بعد از پیوند مش جراحی دارند. از میان خواص مکانیکی مش ها نیز، استحکام کششی، استحکام ترکیدگی و مقاومت جرخوردگی از اهمیت ویژه ای برخوردارند و بر خواص عملکردی مش جراحی بعد از پیوند داخل بدن موثر می باشند.  در مقاله پیش رو به معرفی انواع مش های جراحی، ویژگی های مورد نیاز آن ها و خواص ساختاری و مکانیکی مش ها پرداخته شده است.