ذکر در طریقت قادریه

ذکر، خروج از میدان غفلت به فضای مشاهدت است به واسطه ی غلبه ی خوف یا زیادی حب. حقیقت ذکر آن است که هرچه جز مذکور است در ذکر فراموش کنی و مراد از ذکر، ذکر سر است نه ذکر زبان. ذکر از یاد بردن هستی محدود خویش در رهگذر یاد اسمای الهی است که مداومت بر آن، زنگار را از روی دل میزداید و فراموشی خداوند، دل را مکدر و تیره میگرداند. در تحقیق حاضر نگارندگان ابتدا به بیان اهمیت ذکر در عرفان و جایگاه آن در نزد طریقت قادریه پرداخته اند و سپس تعریف ذکر و دیدگاه های موجود در این زمینه را بیان کرده و سپس آداب و رسوم ذکر و همچنین اوراد و اذکار رایج در این طریقت را آورده اند و در نهایت به این نتیجه میرسیم که ذکر در عرفان و طریقت قادریه از اهمیت زیادی برخوردار بوده و جایگاه بلندی دارد تا آنجا که در این طریقت مرید غیر ذاکر جایی نداشته و قادر به انجام هیچ عمل خارق العادهای نمیباشد و در همین راستا آداب و رسوم خاصی نیز برای آن گذاشته اند، که از جملهی آنها طهارت جسمی و قلبی و اطاعت کامل از شیخ و مراد است.