تاثیر تنظیم کننده های رشد گیاه، منبع کربوهیدرات و غلظت آن بر ریزازدیادی و سایر خصوصیات فیزیولوژیکی انگور (Vitis vinifera L. cv. Shahroudi) تحت شرایط درون شیشه ای

انگور (Vitis vinifera L. cv. Shahroudi) بومی آسیای مرکزی است و با روش های مختلفی از جمله ریزازدیادی درون شیشه ای تکثیر می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تنظیم کننده های رشد گیاه (BAP، IBA)، منبع کربن (ساکارز، گلوکز، فروکتوز، شکر معمولی) و غلظت آن (30، 60 و 90 گرم در لیتر) بر ریزازدیادی، القای ریشه، مقدار پروتئین، کلروفیل و کاروتنویید انگور رقم شاهرودی در شرایط درون شیشه ای بر اساس طرح کاملا تصادفی با سه تکرار روی ریزنمونه های میان گره انجام شد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان شاخه زایی (3/04 شاخه به ازای هر ریزنمونه) در محیط MS محتوی BAP (1.5 mg/l) به اضافه مقادیر ثابت GA3 (0.3 mg/l) و IBA (0.1 mg/l) و بیشترین میزان القای ریشه (88/88 درصد) در محیط MS ½ حاوی IBA (0.5 mg/l) به دست آمد. نوع و غلظت منبع کربن روی برخی از صفات اندازه گیری شده، تاثیر معنی داری داشت. بیشترین ارتفاع گیاهچه در محیط MS حاوی 30 گرم در لیتر ساکارز و شکر معمولی به دست آمد. همچنین، بیشترین تعداد گیاهچه به ازای هر ریزنمونه (3/5 گیاهچه) متعلق به غلظت 30 گرم در لیتر ساکارز بود و در مرتبه بعدی غلظت 30 گرم در لیتر شکر معمولی (3/23) گیاهچه قرار داشت. بیشترین مقدار کلروفیل a در مورد 90 گرم در لیتر گلوکز مشاهده شد و به دنبال آن 30 گرم در لیتر ساکارز و 60 گرم در لیتر شکر معمولی واقع شدند. بیشترین مقدار کلروفیل b نیز در غلظت 60 گرم در لیتر شکر معمولی و سپس 30 گرم در لیتر شکر معمولی و ساکارز به دست آمد. به طور کلی، با توجه به بیشتر صفات مورد مطالعه، می توان بیان نمود که کارآیی پرآوری برای 30 گرم در لیتر ساکارز یا شکر معمولی بهتر از سایر منابع کربنی بود. بنابراین، با در نظر گرفتن دلایل اقتصادی و عامل زمان، این تیمارها را می توان برای ریزازدیادی انگور رقم شاهرودی در مقیاس تجاری به جای روش های تکثیر سنتی توصیه کرد.