پتانسیل سنجی تولید انرژی زیستی حاصل از محصول ذرت با رویکرد ردپای آب

ترویج تامین انرژی از زیست‏توده برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ‏ای، سبب تمرکز بر تولید محصولات مهم از منظر انرژی و در نهایت، افزایش مصرف آب شده است. از این‏ رو، در پژوهش حاضر برای بررسی پیوند آب و انرژی زیستی، از شاخصی با عنوان «رد پای آب» استفاده شد. به این منظور، اطلاعات مرتبط با محصول ذرت دانه ‏ای در دشت‏های استان خوزستان جمع ‏آوری شد. براساس محاسبات انجام شده مشخص شد که رد پای آب محصول ذرت در سطح استان، میانگینی برابر با (m3/ton) 6/3355 دارد و رد پای آب زیست‏ توده آن نیز برابر با (m3/ton) 9/214 است. همچنین، بررسی رد پای آب انرژی زیست ‏توده ذرت نشان داد بیشترین و کمترین رد پای آب هر واحد از انرژی به ترتیب در دشت بهبهان (m3/GJ) 1/27 و در دشت عباس‏آباد (m3/GJ) 10 وجود دارد. بر این اساس، استان خوزستان با میانگین رد پای آب (m3/GJ) 13، وضعیت بهتری از منظر رد پای آب زیست‏توده ذرت نسبت به کشورهایی نظیر زیمباوه، برزیل و آمریکا به ترتیب با رد پای آب برابر با 200، 39 و 18 (m3/GJ) دارد. با تهیه نقشه پتانسیل تولید انرژی زیست‏ توده با رویکرد رد پای آب نیز مشخص شد که دشت‏های جنوب شرقی استان (به‏ ویژه بهبهان، امیدیه، هندیجان)، به دلیل آنکه رد پای آب انرژی زیست ‏توده آنها بین 12 تا 1/27 (m3/GJ) است، اولویت کمی برای تولید زیست‏ توده دارند و در مقابل، دشت‏های شمالی و شرقی (به‏ ویژه عباس ‏آباد، اندیمشک، صیدون و قلعه تل) با رد پای آب انرژی زیستی 10 تا 9/10 (m3/GJ)، اولویت زیادی برای استفاده از زیست ‏توده ذرت برای تولید انرژی دارند.