مقایسه نقش عوامل فرهنگی و نگرش نسبت به ایمنی بر رفتار پیاده روی در دو گروه جنسیتی (مطالعه موردی تهران و کرج)

تاکنون مطالعات زیادی در مورد علل بروز رفتارهای ناهنجار ترافیکی و به خصوص پیاده روی در کشورمان صورت نگرفته است. هدف از تحقیق حاضر استفاده از متغیرهای فرهنگی (جمع گرایی و فردگرایی در هر دو سطح افقی و عمودی) در کنار عوامل ادراک اجتماعی (نگرش عمومی و نگرش اجرایی) در مدل سازی رفتار پیاده روی (نقص توجه ، تخلف و رفتارهای خصمانه پیاده روی) و مقایسه گروه های جنسیتی (مردان و زنان) در شکل گیری رفتار است. نمونه آماری تصادفی (293=N) متشکل از مردان (51/9 درصد) و زنان (48/1 درصد) تهرانی و کرجی با میانگین سنی 37/6 سال (انحراف معیار 16/7 سال) است. پرسش نامه ای متشکل از ابزارهای اعتبارسنجی شده سنجش نگرش ، فرهنگ و رفتار در میان نمونه توزیع شد و تحلیل های عاملی (تاییدی و اکتشافی) برای تعیین ساختار متغیرهای پنهان انجام گرفت. همچنین مدل سازی معادلات ساختاری برای تعیین ارتباط علی بین متغیرهای مطالعه انجام گرفت. مطابق نتایج اگرچه تفاوت معنی داری بین مردان و زنان در متغیرهای مطالعه دیده نشد (به جز تخلفات پیاده روی)، اما ساختار شکل گیری رفتار در دو گروه جنسیتی کاملا متفاوت است. مطابق این ساختار در میان زنان ، جمع گرایی (افقی و عمودی) (B=0.331, p<0.001) و فردگرایی عمودی (B=0.315, p<0.001) باعث بهبود نگرش ها نسبت به ایمنی پیاده روی می گردد. همچنین اثر گرایش بر بهبود رفتار در میان مردان قوی تر (B=-0.837) از زنان (B=-0.730) به دست آمد.