تاثیر ساختار شبه بیوفیلم، استرس اسیدی تحت کشنده و صمغهای گیاهی بر روی قابلیت کشت لاکتوباسیلوس پلانتاروم به دام افتاده

برای افزایش پایداری سلول های لاکتوباسیلوس، روش های مختلفی بر مبنای به دام اندازی استفاده و اثر آنها بر روی قابلیت کشت سلول های پایدارشده مطالعه شده.

در مطالعه ی حاضر، استرس اسید تحت کشنده، ساختار شبه بیوفیلم و ترکیب صمغ های گیاهی استفاده شد و سپس قابلیت کشت لاکتوباسیلوس پلانتاروم با استفاده از این مواد اندازه گیری شد.

بر مبنای نتایج به دست آمده، انکوباسیون سلول های به دام افتاده در آلژینات در محیط مایع دارای MRS و اسید استیک، میزان زنده مانی را 29% در مقایسه با سلول های انکوبه شده در محیط مایع MRS افزایش داد. به علاوه، انکوباسیون سلول های به دام افتاده در آلژینات در محیط دارای اسید استیک منجر به بهبود زنده مانی پنج درصدی سلول های شبه بیوفیلم بعد از فرآیند خشک کردن انجمادی شد. برای افزایش پایداری سلول ها در طی دوره انبارمانی، سلول ها در آلژینات به همراه صمغ های گیاهی متفاوت به دام انداخته شدند. استفاده از صمغ کتیرا و صمغ ثعلب منجر به افزایش (4.6 و 3.1 برابر به ترتیب) قابلیت کشت سلول ها در مقایسه با سلول های تیمارشده با آلژینات شد. به علاوه، پایین ترین ثابت غیرفعال سازی، مقدار k، 0.09، بوده و بالاترین مقدار D، 25 روز، برای سلول های تیمار شده با صمغ کتیرا در دمای°C 4 طی دوران انبارمانی بدست آمد که نشان دهنده ی تاثیر بهتر صمغ کتیرا در نگهداری سلول ها در مقایسه با سایر تیمارها در شرایط انبارمانی بود.

انکوباسیون گوی های لاکتوباسیلوس پلانتاروم در محیط MRS اسیدی می تواند منجر به افزایش قابلیت کشت خصوصا بعد از خشک کردن انجمادی شود که ممکن است به علت اثر حفاظت متقابل باشد. همچنین، به علت خصوصیات صمغ کتیرا، این صمغ گیاهیمی تواند سلول های به دام افتاده را در شرایط انبارمانی بهتر نسبت به سایر صمغ ها حفظ کند. درنتیجه، می توانیم از صمغ کتیرا به عنوان ماده ثانویه برای افزایش پایداری سلول های به دام افتاده لاکتوباسیلوس پلانتاروم استفاده کنیم.