رهیافت های مقابله با کاهش کیفیت گل های شاخه بریده بر اثر پیری

با وجود اینکه گل های شاخه بریده ارزش اقتصادی زیادی دارند، دارای قابلیت فسادپذیری بالایی هستند و معمولا عمر بسیار کوتاهی دارند. از این رو هر گونه تلاش برای طولانی کردن ماندگاری آنها با کنترل پیری با استفاده از دست ورزی های ژنتیکی و یا اعمال تیمارهای شیمیایی، می تواند در کاهش ضایعات پس از برداشت آنها موثر باشد. در طی فرایند پیری، میزان فتوسنتز کاهش و میزان تنفس افزایش می یابد. همچنین فعالیت آنزیم های هیدرولیزکننده نظیر پروتیازها افزایش می یابد. تخریب درشت مولکول های زیستی نظیر پروتئین ها، نوکلییک اسیدها و لیپیدها نیز در طی فرایند پیری اتفاق می افتد. در بین تمامی عوامل تاثیرگذار بر فرایند پیری، تنظیم کننده های رشد گیاهی و عوامل محیطی نقش مهمی را ایفا می کنند. اتیلن به عنوان هورمون پیری در گیاهان شناخته شده است، درحالی که سیتوکنین ها فرایند پیری را در بسیاری از گونه های گیاهی به تعویق می اندازند. کاربرد بازدارنده های بیوسنتز اتیلن مانند آمینو اوکسی استیک اسید و یا بازدارنده های فعالیت آن مانند تیوسولفات نقره و 1-متیل سیکلو پروپن طول عمر پس از برداشت گیاهان حساس به اتیلن را افزایش می دهد. خاموش نمودن ژن های مسیر بیوسنتز اتیلن از طریق روش های مهندسی ژنتیک نیز می تواند باعث افزایش ماندگاری گل های شاخه بریده شود. عوامل محیطی مختلفی نظیر دما، نور و رطوبت نسبی بر فرایند پیری تاثیرگذار می باشند که در این بین، دما مهم ترین عامل محسوب می شود. در دمای پایین فعالیت های متابولیکی، شدت تنفس، مصرف کربوهیدرات ها و سایر مواد ذخیره ای در بافت گیاه کاهش می یابد. گل ها اتیلن کمتری تولید کرده و حساسیت به حضور اتیلن در اتمسفر محیط کاهش می یابد. همچنین از دست دادن آب بافت، رشد و گسترش میکرواورگانیسم ها با سرعت کمتری اتفاق می افتد. لذا توصیه می شود انبارداری و حمل و نقل محصولات زینتی در حداقل دمای ممکن صورت گیرد.