محرم سازی مدارس دخترانه با تاکید بر معماری بومی بندر بوشهر

معماری بومی محصول تعامل ساکنان بومی با طبیعت در گستره ی جغرافیایی است که به دستاورهای منحصر به فردی در تامین نیازهای فیزیکی، روانی و ذهنی انسان ها منجرگردیده است. معماری بومی بندربوشهر نیز راهکارهای شایان توجهی در انطباق با ویژگی های خرداکوسیستم منطقه در پیوندهای فرهنگی چندلایه ی آن خطه ارایه نموده است که خوانش آن ها می تواند به ارایه ی ایده هایی جهت کاربست در معماری امروز بینجامد. یکی از این راهکارها چگونگی تامین محرمیت در اقلیم گرم و مرطوب این بندر بوده است که تامین آن در برخی فضاهای معماری امروز به ویژه مدارس دخترانه حایز اهمیت است. محرم سازی مدارس دخترانه به معنای ایجاد شرایطی است که دانش آموزان دختر بتوانند با آزادی بیشتری در مدرسه حضور داشته باشند. هدف مقاله ی حاضر زمینه سازی برای چگونگی محرم سازی مدارس در بندربوشهر با نظر به ضرورت های چهارگانه ی روانشناسانه، فرهنگی، مذهبی و آموزشی محرمیت مدارس می باشد. از این رو، این پرسش را طرح می سازد که محرمیت چگونه در معماری بومی بندربوشهر متجلی گردیده است؟ راهبرد اصلی برای پاسخگویی به این پرسش، راهبرد کیفی است و برای شکل دهی به چارچوب پژوهش رویکرد نظریه ی زمینه ای مورد استفاده قرار گرفته است؛ در جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و مشاهده ی میدانی بهره برده شده و در تحلیل اطلاعات منتج از مطالعات از تحلیل کیفی بهره گرفته شده است. دستاوردهای این مقاله نشان می دهد که محرمیت در معماری بومی بندربوشهر در سه مقیاس خرد، میانی و کلان تامین گردیده است: ایجاد محرمیت در مقیاس خرد به مجموعه عناصر و ترکیبات حجمی برمی گردد که در بعد حجم داخلی وخارجی متجلی گردیده است؛ محرمیت در مقیاس میانی، در گونه شناسی چیدمان پلانی بر اساس درون گرایی و برون گرایی قابل واکاوی است؛ مکان یابی بنا در محدوده ی شهر تاریخی، محرمیت در مقیاس کلان را تامین می نموده است. دستاوردهای حاصل از این مقاله می تواند زمینه ای را برای ارایه راهکارها و کاربست آن در معماری مدارس دخترانه این شهر فراهم آورد.