مهمان در خانه: یک بررسی تطبیقی میان ایران و غرب در آستانه دوران مدرن (نمونه موردی: مسکن دوره قاجاری تبریز)

بسیاری، سرآغاز مدرنیته در جامعه ایرانی را از دوران اجباری پهلوی اول عقب تر می برند و نوعی حرکت خودجوش اجتماعی (اما آرام) به سمت مدرنیته را در جامعه ایران دوره قاجار، مورد بحث قرار می دهند. این سوال قابل طرح است که کدام یک از دو الگوی فرهنگی سنت و مدرنیته، در آثار قاجاری، وجه غالب داشته است و اینکه آیا می توان در فضای زیست واقعی مردم قاجاری، ردپاهای محکمی از الگوی کالبدی فرهنگی مدرنیته یافت؟ در این نوشتار، موضوع مزبور از زاویه یک موضوع خاص اجتماعی کالبدی، یعنی فضای مهمان در خانه، مورد تحلیل قرار می گیرد. این نوشتار، با این پرسش ها و با ورود به مصادیق مسکونی ابتدای مدرنیته به ایران (قاجار اوایل پهلوی) با تاکید بر شهر تبریز، به بررسی اثر این فرهنگ ها در شکل گیری و تحول الگوی پذیرش فضایی مهمان در این خانه ها می پردازد. بررسی فرضیه شکل گیری فضای مهمان براساس دیالکتیک «خود» و «دیگری» که پایه تحلیل مفاهیم مسکن در عصر مدرنیته غرب است، محور این بحث را تشکیل می دهد. بحث حاضر، براساس تحلیل فرهنگی کالبدی سه نوع مسکن متمایز (مسکن حداکثری، مسکن حداقلی و مسکن اشتراکی) ارایه می شود که هر کدام، در پیدایش الگوی مدرن غرب مباحث نظری مشخصی را به طور متمایز به خود اختصاص داده و از میان خانه های قاجار در تبریز نیز برای هر دسته، دو نمونه مطالعاتی بر اساس ویژگی های فضای مهمان مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. روش تحقیق، تفسیری تاریخی و متکی بر تحلیل متون و شواهد تصویری است. بررسی فوق نشان می-دهد که الگوهای حقیقی مدرنیته در مورد خاص حضور مهمان، فاصله زیادی با آنچه در ایران قاجاری واقع شده دارد و تداوم بلاتغییر سنت در اکثر موارد وجه غالب پدیده ها است. رویکرد ایده آلی اجتماعی مدرن تحت عنوان «غیریت زدایی» (حذف تفاوت خود و دیگری در عرصه اجتماعی بخصوص الگوی فضایی پذیرش غریبه در خانه) به شرط وجود زمینه ای قوی از تقابل (دوگانه خود دیگری) در جامعه معنی دار می شود اما در الگوی سکونت قاجاری، با وجود پذیرش «خودی» مهمان در خانه، چنین زمینه ای متصور نیست. در واقع اکنون می توان این نظریه را که بدون حضور رضاخان، ایران بازهم با تحولات درونی خود به سمت مدرنیته سوق می یافت، با تردید بیشتری نگریست؛ می توان تصور کرد که بدون تاثیر حکومت پهلوی اول، استحاله درونزای فرهنگی به معنی تغییر ماهیت سنتی و اسلامی، فرضیه چندان مستحکمی برای تاریخ ایران نیست.