ارزیابی میزان بیان برخی از ژن های تحمل به خشکی و تغییرات آنزیمی در ارقام منوژرم چغندرقند تحت شرایط تنش خشکی

چغندر قند یکی از گیاهان استراتژیک و صنعتی دنیا محسوب می گردد و نقش مهمی در تولید قند دارد. خشکی یکی از مهمترین عوامل محدود کننده تولید چغندر قند است. بر این اساس این آزمایش در قالب طرح کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی در سال زراعی 95-1394 با چهار تکرار در منطقه چناران روستای بهمن جان انجام شد. فاکتور اصلی آزمایش شامل سه دور آبیاری 7 و 14 و 21 روز به روش قطره ای و فاکتور فرعی مشتمل بر 4 رقم (شامل ارقام خارجی سمنتا و پیرولا و ارقام داخلی شامل پایا (016) و شکوفا (034)) بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با افزایش فواصل آبیاری از 7 به 21 روز موجب کاهش عملکرد ریشه چغندرقند از 7/88 به 1/76 تن در هکتار گردید. همچنین با افزایش فواصل آبیاری از 7 به 21 روز میزان اکسیداسیون سلولی که بر آوردی از فعالیت رادیکال‎های آزاد اکسیژن (ROS) می باشد مطابق انتظار افزایش نشان داد که در تیمار آبیاری هر 21 روز (8/21 میکرومول بر گرم وزن تر) بیشترین مقدار آن مشاهده شد. بیشترین مقدار آنزیم کاتالاز و سوپر اکسید دیسموتاز به ترتیب 119 و 1481 واحد استاندارد بر میلی گرم پروتئین بود که به ترتیب در تیمارهای آبیاری هر 14 و هر 21 روز مشاهده شد. نتایج بیان ژن‏های CPX1، CPX2 و NDP حاکی از افزایش میزان بیان هر ژن سه تحت شرایط بروز تنش خشکی بود که مبین نقش آن‏ها در القای تحمل به خشکی بود.