اثر محلول پاشی تنظیم کننده های رشد بر کارایی مصرف آب، برخی اسمولیت ها و صفات فیزیولوژیک سیب زمینی در شرایط تنش خشکی

خشکی یکی از مهم ترین تنش های محیطی است که رشد گیاهان را از طریق تاثیر بر فرآیندهای فیزیولوژیکی محدود می کند. به منظور بررسی تاثیر دورهای مختلف آبیاری و محلول پاشی تنظیم کننده های رشد بر برخی صفات فیزیولوژیک و کارایی مصرف آب سیب زمینی، آزمایشی در سال 1394 در مزرعه تحقیقاتی شهرستان ملایر به صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی شامل عامل اصلی آبیاری قطره ای در فواصل یک، دو، سه، چهار، پنج و شش روز یکبار و آبیاری بارانی به عنوان شاهد (به فواصل شش روز یکبار) بود. عامل فرعی محلول پاشی تنظیم کننده های رشد با چهار سطح شامل اپی براسینولید، جیبرلیک اسید و استیل سالیسیلیک اسید که به همراه شاهد در نظر گرفته شدند. نتایج این تحقیق نشان داد با افزایش دورهای مختلف آبیاری قطره ای کارایی مصرف آب و مقدار پروتئین محلول برگ کاهش و مقدار پرولین، کربوهیدرات محلول برگ و غده و غلظت پتاسیم به طور معنی دار افزایش یافت. محلول پاشی تنظیم کننده های رشد در کاهش آثار تنش ناشی از افزایش دورهای آبیاری موثر بود و کارایی مصرف آب، مقدار پروتئین محلول برگ، پرولین، کربوهیدرات محلول برگ و غده و پتاسیم، رنگدانه های فتوسنتزی و آنتی اکسیدانت ها را به طور معنی دار افزایش داد. همچنین افزایش دور آبیاری مقدار کلروفیل کل و کاروتنویید را 33% و 45% نسبت به شاهد کاهش و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز را50% و 41% در سیب زمینی افزایش داد. محلول پاشی تنظیم کننده های رشد مقدار کلروفیل کل را 11% افزایش داد. تاثیر اپی براسینولید بیشتر از سایر تنظیم کنندهای رشد بود.