استعاره عکاسانه در آثار پست مدرن

بخش مهمی از ارتباط کلامی ما را استعاره تشکیل می دهد. در سنت مطالعات ادبی، استعاره به مثابه عالی ترین نوع تشبیه در شرایطی شکل می گیرد که از میان ارکان تشبیه تنها مشبه به کاررود. از منظر زبان شناسی در چنین شرایطی با دو محور جانشینی و همنشینی سروکار داریم؛ بدین معنی که به دلیل تشابه معنایی نشانه ای از محور جانشینی به جای نشانه دیگری انتخاب می شود و بر محور همنشینی قرارمی گیرد. در این پژوهش به دلیل همنشین شدن عکس با متن ادبی به ادامه مطلب پرداخته تا رابطه استعاره و عکاسی بهتر درک شود. زیرا بهتر است گاهی عکس ها را استعاره هایی بدانیم که نیاز به رمز گشایی دارند. در دوران معاصر که وامدار دوران پست مدرن است، هنر عکاسی و ادبیات و استعاره بیشتر از گذشته با یکدیگر تداخل معنایی پیدا کرده اند. زیرا پست مدرنیست ها انواع چیز ها را به چشم متون می نگرند و بر این نکته تاکید دارند که همه متون به صورت نقادانه قرایت شوند. عکاسی نیز همواره بخش تفکیک ناپذیر هنر پست مدرن بوده است و در شکل گیری نظریه های پست مدرنی نقش اساسی داشته است. در ادامه پژوهش مروری بر آثار چند هنرمند غیرایرانی همچون جنی هولرز و دیوید لوینتال انداخته شده است. سپس به تحلیل و بررسی چند نمونه موردی از آثار عکاسان ایرانی که از هنرمندان غیرایرانی الهام گرفته اند، پرداخته شده است. روش درنظر گرفته شده برای این پژوهش با توجه به قرارگیری آن در حوزه علوم انسانی کیفی و توصیفی است و نوع گردآوری منابع آن به صورت کتابخانه ای (کتاب، پایان نامه، مقاله وغیره) می باشد.