بررسی تغییرات کانی شناسی و ریزساختی گرانیت های چاه زرد (شرق جندق) طی میلونیت زایی براساس روش ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی (AMS)

توده گرانیتی چاه زرد با سن 2/3± 4/535 میلیون سال (تعیین شده به روش  U-Pbبر روی زیرکن) به درون مجموعه دگرگونی جندق - عروسان نفوذ کرده و طی رخدادهای بعدی به شدت میلونیتی شده است. این توده گرانیتی، برای نخستین بار براساس روش ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) بررسی شده است. مقدار میانگین پذیرفتاری مغناطیسی (Km) بیوتیت گرانیت ها (سازنده اصلی پیکره توده گرانیتی چاه زرد) µSI 112 است. بیوتیت مهمترین حامل مغناطیسی در بیوتیت گرانیت هاست. طی میلونیت زایی، حجم قابل توجهی از بیوتیت ها به مسکوویت تحول پیدا کرده و در نتیجه، مقادیر Km سنگ های دربرگیرنده آنها به شدت کاهش یافته است. خطواره ها و برگواره های مغناطیسی این توده گرانیتی به ترتیب، بیشتر دارای میل و شیب بسیار کمی هستند، شواهد صحرایی نیز این امر را تایید می کند. خطواره های مغناطیسی، بیشتر به سمت شمال غرب آرایش یافته اند. از آن جا که شدت میلونیتی شدن بسیار زیاد است، ریزساخت های دستخوش تنش های زمین ساختی، بر ریزساخت های ماگمایی غلبه پیدا کرده و آن ها را به طور کامل مخدوش کرده اند.