کارآمدی تغییرات روشنایی در شناسایی پوسیدگی های راجعه پروگزیمال در رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال: یک مطالعه تجربی

امروزه، اغلب سیستم های تصویربرداری دیجیتال انواع مختلفی از تکنیک های پردازش تصویر را در دسترس قرار می دهند. از این رو، هدف از مطالعه حاضر مقایسه عملکرد رادیوگرافی دیجیتال با درجات مختلف روشنایی در شناسایی پوسیدگی راجعه پروگزیمال بود.

در این مطالعه آزمایشگاهی در هر دو سطح پروگزیمال 52 دندان پرمولر سالم، حفره جهت ترمیم کلاس II آمالگام ایجاد شد. ضایعات پوسیدگی به صورت مصنوعی توسط فرز روند 5/0 میلی متری به صورت تصادفی در هر دندان ایجاد شد و با آمالگام ترمیم گردید. 104 سطح پروگزیمال دندان ها برای تعیین محل پوسیدگی راجعه شماره گذاری شد. رادیوگرافی های دیجیتال استاندارد با استفاده از سیستم Digora® Optime به عمل آمد. تصاویر در درجات روشنایی مختلف (تنظیمات روشنایی به میزان 25 درصد را به عنوان روشنایی کم و 50 درصد را به عنوان روشنایی متوسط و 75 درصد را به عنوان روشنایی زیاد در نظر می گیریم) توسط دو مشاهده گر ارزیابی شدند.

شاخص های برآورد اعتبار شامل حساسیت و اختصاصیت محاسبه شد و نیز صحت کلی با استفاده از آنالیزهای تحت منحنی راک محاسبه گردید.بین حساسیت، اختصاصیت و صحت کلی تصاویر در هر دو مشاهده گر در درجات مختلف روشنایی اختلاف معنی دار آماری وجود داشت (p<0/001). تصاویر با درجه روشنایی متوسط و تصاویر با درجه روشنایی زیاد به ترتیب بیشترین و کمترین میزان حساسیت، اختصاصیت و صحت کلی را در بین تصاویر داشتند.

تغییرات روشنایی برای تصاویری که جهت شناسایی  پوسیدگی راجعه پروگزیمال استفاده می شوند، می تواند به عنوان یک ابزار کمکی مورد استفاده قرار گیرند. تصاویر با درجه روشنایی کم و تصاویر با درجه روشنایی زیاد ضعیف ترین عملکرد را داشتند  و جهت شناسایی پوسیدگی راجعه پروگزیمال توصیه نمی شوند.