اثربخشی لووفلوکساسین در مقابل کلاریترومایسین در درمان چهار دارویی اولیه برای ریشه کن کردن هلیکوباکتر پیلوری: یک کارآزمایی بالینی کنترل شده ی تصادفی آینده نگر

عفونت هلیکوباکتر پیلوری، در دنیا شیوع بالایی دارد. مقاومت میکروبی نسبت به آنتی بیوتیک ها، دلیل اصلی عدم موفقیت درمان است. این کارآزمایی بالینی، با هدف بررسی تاثیر کلاریترومایسین در مقابل لووفلوکساسین به عنوان خط اول درمان بیماران انجام شد.

در این کارآزمایی بالینی کنترل شده ی تصادفی دو سو کور، 148 بیمار آلوده به هلیکوباکتر پیلوری به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند که شامل 74 بیمار می باشد. یک گروه تحت درمان با کلاریترومایسین 500 میلی گرم هر 12 ساعت، آموکسی سیلین 1 گرم هر 12 ساعت، بیسموت ساب سیترات 240 میلی گرم هر 12 ساعت و پنتازول 40 میلی گرم دو بار در روز و گروه دوم با لووفلوکساسین 500 میلی گرم روزانه، آموکسی سیلین 1 گرم هر 12 ساعت، بیسموت ساب سیترات 240 میلی گرم هر 12 ساعت و پنتازول 40 میلی گرم دو بار در روز قرار گرفتند. مدت زمان درمان در هر دو گروه، 14 روز و چهار هفته پس از درمان میزان ریشه کنی با آزمایش آنتی ژن مدفوع ارزیابی شد.

میزان ریشه کنی در گروه کلاریترومایسین (1/81 درصد، Confidence interval یا CI 95 درصد: 9/89-2/72 درصد) به طور قابل توجهی بالاتر از گروه لووفلوکساسین (3/60 درصد، CI 95 درصد: 2/72-3/49 درصد) بود (021/0 = P). بهبود کیفیت زندگی در گروه کلاریترومایسین (90/7 ± 79/5) با گروه لووفلوکساسین (27/9 ± 89/5) قابل مقایسه بود (180/0 = P). عارضه ی جانبی طعم بد دهان بیشتر در گروه کلاریترومایسین (0/27 در مقابل 3/4 درصد) و درد اپیگاستر بیشتر در گروه لووفلوکساسین (1/7 در مقابل 7/2 درصد) گزارش شد.

اثر کلاریترومایسین بر ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری به طور معنی داری بالاتر از لووفلوکساسین بود.