مروری برکاربرد و کارآیی کنه شکارگر Phytoseiulus persimilis A.H. در ایران

از زمان معرفی کنه شکارگر Phytoseiulus persimilis در سال 1367 برای کنترل بیولوژیک کنه های تارتن در ایران بیش از سه دهه می گذرد. اولین رهاسازی این شکارگر علیه کنه تارتن ترکستانی روی بوته های پنبه و سویا در استان گلستان، روی ماش و بادمجان در منطقه منوجان جیرفت با کنترل کنه آفت همراه شد. عملکرد این شکارگر علیه کنه تارتن دو نقطه ای مزارع لوبیا به علت رطوبت کم و دمای زیاد در استان های مرکزی و چهارمحال بختیاری موفق نبود. بکارگیری نسبت رهاسازی 1 شکارگر به 10 کنه طعمه در شرایط میانگین دمای کمتر از 25 درجه سلسیوس از اسفند تا اوایل اردیبهشت باعث کنترل کنه تارتن خیارگلخانه ای در ورامین شد. رهاسازی همزمان این شکارگر با کنه شکارگر Neoseiulus californicus در شروع آلودگی کنه های تارتن در بوته های خیار گلخانه ای و با تامین رطوبت نسبی بیش از 50 درصد طی ماه های گرم بهار وتابستان کنترل مطلوب کنه آفت در دوره برداشت خیار ایجاد شد. رهاسازی شکارگر برای کنترل کنه تارتن دونقطه ای توت فرنگی گلخانه ای به علت پرزهای زیاد برگ شرایط را برای دست یابی شکارگر به کنه طعمه درمنطقه هشتگرد فراهم نساخت. رهاسازی شکارگر در شروع آلودگی کنه های تارتن روی رز و میخک گلخانه ای در اصفهان و محلات کاملا موثر بود. مطالعه برخی کنه کش های آلی وگیاهی کم خطر برای فعالیت شکارگر و مناسب برای مبارزه تلفیقی نیز انجام شده است. پرورش انبوه این شکارگر روی بوته های لوبیا آلوده به کنه تارتن موفقیت آمیز بوده و هزینه تولید در مقایسه با واردات شکارگر حدود 20 درصد کاهش می یابد. ضمن این که شرایط تولید خیار گلخانه ای عاری ازکنه کش را نیز فراهم می نماید.