تاثیر تنش شوری بر هورمون های اکسین، جیبرلین، ویژگی های فیزیولوژیکی، ریخت شناختی و آناتومیکی دانه رست های گیاه بامیه (.Hibiscus esculentus L)

تنش شوری یکی از مهم ترین عوامل محدودکننده رشد گیاهان شناخته می شود. اکسین و جیبرلین از مهم ترین هورمون های گیاهی اند که کوچک ترین تغییر در میزان آنها سبب پاسخ های گسترده در سراسر گیاه می شود. مشخص شده است این دو هورمون در تنش های محیطی هم گام با سایر هورمون ها و به منظور تطبیق گیاه با شرایط جدید وارد عمل می شوند. هدف مطالعه حاضر، بررسی میزان تغییرات هورمون های اکسین و جیبرلین و ارتباط آن با تغییرات فیزیولوژیکی، آناتومیکی و ریخت شناختیگیاه بامیه تحت تاثیر تنش شوری است. گیاهان بامیه به مدت 7 روز در معرض تیمارهای مختلف شوری (صفر، 50، ،100 و150 میلی مولار) قرار گرفتند. پس از تیمار، طول ریشه و ساقه، وزن تر و خشک، میزان هورمون اکسین و جیبرلین سنجیده شد. نتایج نشان دادند میزان هورمون اکسین و جیبرلین تحت تاثیر تنش شوری به طور معناداری کاهش می یابد؛ علاوه بر این، مشاهده شد میزان فعالیت آنزیم اکسین اکسیداز افزایش می یابد. در پژوهش حاضر مشاهده شد نسبت یون های سدیم به پتاسیم و هدایت الکتریکی تحت تاثیر تنش شوری افزایش می یابد؛ همچنین نتایج، کاهش میزان پتاسیم و محتوای نسبی آب را نشان دادند. نتایج مطالعه های ساختاری نشان دادند میزان ضخامت اندام های مختلف (ریشه، ساقه و برگ)، میزان شاخص روزنه ای، طول سلول های مزوفیل نردبانی و حفره ای تحت تاثیر تنش شوری کاهش می یابد. مطالعه های بیشتر ساختار برگ نشان دادند کاهش ضخامت برگ بیشتر تحت تاثیر کاهش مزوفیل نردبانی است. پژوهش حاضر می تواند درک ما را نسبت به استفاده تجاری از هورمون ها برای کاهش تنش های محیطی افزایش دهد.