مطالعه تغییرات، پیش بینی مولفه های واریانس و فراسنجه های ژنتیکی تابع توزیع زنده مانی در میش های نژاد کرمانی

در این مطالعه از رکورد های طول عمر 772 راس میش داشتی ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند کرمانی واقع در شهرستان شهربابک استان کرمان که طی سال های 1368 تا 1387 جمع آوری شده بودند، استفاده شد. توزیع فراوانی علل حذف و تابع توزیع زنده مانی میش ها با استفاده از نرم افزار R پیش بینی شد. همچنین، از مدل ویبال و نرم افزار Matvec برای پیش بینی اجزای واریانس و فراسنجه های ژنتیکی صفت طول عمر به عنوان بقاء، استفاده شد. متوسط طول عمر تولیدی میش ها در این مطالعه 72/4 سال به دست آمد که به طور متوسط 4/3 بره در طول عمر خود داشته اند. بیماری بالاترین علت حذف میش ها (53 درصد) را به خود اختصاص داد. پس از بیماری به ترتیب پیری، مشکلات باروری، تولید پایین شیر، مشکلات پستانی، کشتار آزمایشی، حادثه فیزیکی و در آخر تیپ نامناسب (5/0 درصد) بیشترین درصد حذف میش ها را شامل شدند. با افزایش سن احتمال شرطی تلفات روند افزایشی را نشان داد، ولی برعکس آن میزان زنده مانی تجمعی روند کاهشی نشان داد. نسبت خطر مرگ تا سن چهار سالگی به طور جزیی، ولی بعد از آن به شدت افزایش نشان داد. وراثت پذیری ها در مقیاس لگاریتمی، مقیاس اولیه و وراثت پذیری موثر نسبت خطر حاصل شده از مدل پدری و دارای تابع ویبال در حد کم به بالا (002/0 تا 145/0) پیش بینی شدند. نتایج حاصله بیانگر آن است که جهت افزایش طول عمر و زنده مانی میش ها باید علاوه بر بهبود شرایط محیطی و بهداشتی و تصمیمات مدیریتی و کاربردی به اصلاح ژنتیکی نیز اهتمام ورزید.