مفهوم شناسی قرآن ناطق و ارتباط آن با معصومین علیهم السلام

لفظ قرآن ناطق، برای اولین بار توسط امام علی(ع) مطرح گردید. مقام قرآن ناطق از قرآن مکتوب بالاتر بوده و قرآن کریم در آیات بسیاری اشاره به مراتب ایشان و هدایت به سوی آنها نموده و اهل بیت (ع) را یگانه مرجعی که علم الکتاب در نزد ایشان است معرفی نموده است. بر پایه بسیاری از احادیث وارده، پیامبر اکرم (ص) و ایمه طاهرین (ع)، تنها مصادیق قرآن ناطق هستند؛ زیرا تمام رفتار، گفتار و کردار ایشان بر اساس آیات قرآن بوده هستند و آنها هستند که در میان تمام برداشت های مختلفی که در طول تاریخ توسط افراد مختلف از آیات قرآن داشته اند، مراد و مقصود حقیقی الهی را می دانند و به آن نطق می کنند. بسیاری از فرقه های منحرف برای گمراه کردن مردم از آیات متشابه، سوء استفاده کرده اند که محفوظ ماندن از این آسیب فقط به واسطه تمسک به اهل بیت(ع) که قرآن ناطقند محقق می شود از این رو می توان تبلور آیات قرآن را در رفتار و گفتار آنان یافت و در واقع هیچگونه تناقضی بین آنان و قرآن نیست و جز امامان معصوم (ع)، مصداق دیگری برای قرآن ناطق نیست.