پایه فیزیولوژی استفاده از سیستم اکسیژن رسان غشایی خارج پیکری (ECMO) در نارسایی تنفسی حاد و شدید در کووید-19

سیستم تنفسی اولین جایگاه بیماری زایی برای ویروس SARS-CoV-2 است. بر اساس شواهد آزمایشگاهی، ویروس از طریق ایزوفرم نوع دوم آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE2) وارد سلول های ریه می شود، که به میزان بالایی در سلول های آلویولی بیان می شود. بیماری ناشی از این ویروس به طور رسمی به عنوان کووید-19 نام گذاری گردید که با ایجاد آسیب های گسترده در بافت ریه باعث بروز نارسایی تنفسی حاد می گردد. نتایج بافت شناسی به دست آمده از نمونه برداری ریه بیماران کووید-19 آسیب گسترده آلویولی، ترشحات التهابی مزمن و ادم شدید را در ریه نمایان کرده است. بر این اساس، در حالت شدید بیماری، که آسیب گسترده در غشای تنفسی به همراه کاهش شدید در ظرفیت انتشاری ریه به وجود می آید، امکان تبادل گازها حتی با دستگاه تهویه مصنوعی نیز امکان پذیر نخواهد بود. در این وضیعت، استفاده از سیستم اکسیژن رسان غشایی خارج پیکری (ECMO) می تواند یک روش کمک کنده برای تبادل گازهای تنفسی و اکسیژنه شدن خون باشد. سیستم ECMO به عنوان یک درمان نجات بخش می تواند از هیپوکسی طولانی مدت و آسیب های بافتی جلوگیری نماید موقعی که یک کاهش در انتقال گازهای تنفسی در غشای تنفسی در حالات شدید بیماری کووید-19 مشاهده می گردد.