بررسی پیامد کاربرد آنتی بیوتیک ها بر فراوانی باکتری ها و قارچ های بومی خاک تیمار شده با بهسازهای آلی و کانی

امروزه کاربرد گسترده پادزیست ها در پزشکی برای درمان بیماری های مردم و در کشاورزی و دامپزشکی، مایه آلودگی آب و خاک گردیده و پیامد منفی بر ریزجانداران خاک و تندی فرآیندهای زیستی داشته است. در این پژوهش پیامد رها شدن پادزیست های پرکاربرد در خاک (جنتامایسین، اکسی تتراسایکلین و پنی سیلین) در اندازه های گوناگون (50، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم خاک خشک) با و بدون بهسازهای آلی و کانی (کود گاوی، بیوچار و نانوزیولیت) بر فراوانی قارچ ها، باکتری ها، کلیفرم ها و شناسه های پایداری و بازگشت پذیری آنها در سه بازه زمانی 7-1، 30-7 و 90-30 روز در دوره گرماگذاری 90- روزه در قالب طرح اسپلیت-فاکتوریل ارزیابی شد که بهساز بکاررفته کرت اصلی و گونه پادزیست و اندازه کاربرد آن به عنوان فاکتورهای آزمایش بودند. شناسه های پایداری و بازگشت پذیری نیز برای گروه های میکروبی برآورد گردید. بر پایه برآوردهای آزمایش، افزودن پادزیست ها و در میان آنها جنتامایسن مایه کاهش فراوانی ریزجانداران شد. از سوی دیگر خاک های دارای بهساز کود گاوی بیشترین لگاریتم فراوانی قارچی را در بازه زمانی 7-1 داشت که از دیدگاه آماری ناهمانندی چشمگیری با خاک های دارای بیوچار نداشت. در بازه 30-7 روز، فراوانی همه باکتری ها در تیمارهای کاربرد پادزیست به گونه چشمگیری افزایش پیدا کرد که اندازه افزایش برای پادزیست جنتامایسین و اکسی تتراسایکلین، بویژه در اندازه های بیشتر کاربرد در برابر در کاربرد پادزیست پنی سیلین بالاتر بود. در بازه های زمانی 30-7 و 90-30 روز، تیمارهای بهره گیری از بهساز کود گاوی و پادزیست های جنتامایسین و اکسی تتراسایکلین در اندازه های کاربرد 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم بیشترین اندازه لگاریتم فراوانی باکتری های روده ای را داشتند. رو هم رفته این پژوهش نشان داد که کاربرد بهسازها بویژه کود گاوی و زغال آن می تواند از پیامد زهری پادزیست ها کاسته و مایه افزایش شناسه های پایداری و بازگشت پذیری فراوانی ریزجانداران در خاک گردد.