کاربرد مدل معادلات ساختاری در بررسی عملکرد راننده وسایل نقلیه جمعی در مواجهه با خرابی سطحی رویه

تعداد سوانح رانندگی کشور در مقایسه با بسیاری از کشورهای جهان بسیار نگران کننده است؛ هرچند عامل جاده نسبت به مابقی درصد پایین تری دارد، ولی کاهش نقص های موجود در جاده ها می تواند تعداد قابل توجهی از سوانح را کاهش دهد و در مطالعات جدید موردتوجه قرار گیرد که هدف این مطالعه نیز بر شناسایی تاثیر خرابی ساختار جاده بر احتمال وقوع حوادث رانندگی متمرکز می باشد.با توجه به محدودیت اطلاعات دقیق حوادث رانندگی و امکان برداشت خرابی ها و بررسی عامل آن ها سعی شده است تاثیرات سطح ناهمواری روسازی ها بر الگوی رفتاری و میزان جابه جایی رانندگان اتوبوس شهری و امکان وقوع تصادفات رانندگی از دیدگاه آماری بررسی شود. در این پژوهش، به منظور جمع آوری اطلاعات موردنیاز رانندگان وسایل نقلیه جمعی، با استفاده از نظرات مشاوران و همچنین مطالعه پژوهش های گذشتگان، پرسشنامه ای دارای 4 سناریو به منظور تحلیل عوامل موثر بر احتمال وقوع حوادث طراحی شد و از رانندگان اتوبوس شهر یزد خواسته شد که بر اساس اهمیت هریک از پارامترها، آن ها را ارزش گذاری کنند. برای تعیین عوامل موثر و روابط بین این عوامل، درنهایت از تحلیل عاملی و اکتشافی استفاده شد. کاربرد این مدل سازی، تحلیل و بررسی تاثیر عوامل گوناگون بر وقوع حوادث در وسایل نقلیه جمعی را ارایه می کند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که مساحت و ابعاد خرابی (میزان پستی و بلندی)، تاثیرات عمده ای در تعیین نحوه رفتار رانندگان دارد. اولین عکس العمل رانندگان در مواجهه با خرابی، عدم توجه به خرابی موردنظر و عبور از آن می باشد. وضعیت خرابی نیز با داشتن بیشترین بار عاملی به میزان 72/0، یکی از موارد موثر در عملکرد رانندگان وسایل نقلیه جمعی می باشد. بیشترین تاثیر متقابل بین متغیرها، میان دو گزینه تغییر خط ناگهانی و حفظ خط با تغییر جهت ناگهانی با ضریب تاثیر متقابل 82/0 می باشد.