تحلیل رابطه میان شکل گیری و تداوم استقرار محوطه های دوره نوسنگی با بستر محیطی آن ها در دشت سرفیروزآباد کرمانشاه، غرب زاگرس مرکزی

محیط جغرافیایی، به ویژه بستر طبیعی آن، پهنه همه کنش‏ها و واکنش ‏های حاصل از پدیده‏ های مستقر در سطح زمین است. محیط طبیعی مهم‏ترین عامل در جهت شکل‏ گیری سکونت گاه‏ های انسانی خصوصا در ادوار مختلف است. عواملی همچون ارتفاع از سطح دریا، شیب، ساختار زمین‏ شناسی، گسل، منابع آب، خاک، پوشش گیاهی، و کاربری اراضی هر کدام بسترهای طبیعی‏ اند که در پراکنش استقرارهای انسانی نقش موثری دارند. هدف از این پژوهش بررسی نقش عوامل محیطی و میزان تاثیر آن‏ها در مکان‏ گزینی سکونتگاه ‏های نوسنگی دشت سرفیروزآباد است. به‏ منظور دست‏یابی به اهداف پژوهش، یازده معیار طبیعی به ‏عنوان عوامل محیطی یا متغیر مستقل و مساحت محوطه‏ های باستانی به ‏عنوان متغیر وابسته درنظر گرفته شد. به‏ منظور بررسی این عوامل، از نرم‏ افزار ArcGis و SPSS و روش ‏های تحلیل کمی از نوع آمار استنباطی با روش همبستگی پیرسون استفاده شد. علاوه ‏بر آن، برای بررسی میزان تاثیر چند متغیر مستقل در متغیر وابسته از رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد. نتایج نشان می‏دهد که محوطه‏ های دوره نوسنگی با عوامل طبیعی از جمله شاخه‏ های فرعی رودخانه‏ ها یا مسیل‏ های فصلی، مسیرهای فرعی یا خاکی، و درجه شب رابطه مستقیمی دارند و تعدادی از دیگر عوامل محیطی نیز رابطه اندکی با محوطه‏ های باستانی دارند.