اثر براسینواستروئید بر عملکرد دانه، برخی از صفات فیزیولوژیکی و بیان ژن های مرتبط با مسیر سیگنالینگ این هورمون در گندم تحت تنش خشکی

به منظور بررسی اثر محلول پاشی غلظت های مختلف اپی براسینولید بر عملکرد دانه ای، کاتالاز، محتوای کلروفیل کل، پایداری غشاء سلولی گندم و بررسی بیان برخی از ژن های مسیر سیگنالینگ براسینواستروییدها (و BRI1) تحت تنش خشکی انتهای فصل، آزمایشی به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کاملا تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج در سال زارعی 98 به اجرا درآمد. عامل اصلی در دو سطح (آبیاری کامل و قطع آبیاری از مرحله 50 درصد گلدهی تا پایان فصل زراعی)، عامل فرعی در چهار سطح (محلول پاشی اپی براسینولید در 0، 0.25، 0.625 و 1 میلی گرم در لیتر) و عامل فرعی فرعی شامل هفت ژنوتیپ گندم (مهرگان، پارسی و ژنوتیپ های ناشناخته با کدهای 2853، 3506، 3737، 4056 و 4228) بود. نمونه برداری سی روز پس از اعمال تنش خشکی از برگ پرچم (مرحله زادوکس89) صورت گرفت. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب کاهش پایداری غشاء سلولی، محتوای کلروفیل کل، عملکرد و همچنین افزایش کاتالاز در همه ژنوتیپ ها می شود. ژنوتیپ 4228 بر اساس میزان عملکرد دانه ، پایداری غشاء سلولی، محتوای کلروفیل و کاتالاز تحت تنش خشکی، متحمل ترین ژنوتیپ گندم در بین ارقام مورد مطالعه بود. همچنین، نتایج نشان داد که کاربرد اپی براسینولید از طریق افزایش صفات مذکور موجب کاهش اثرات مخرب تنش خشکی در گندم شده که نتیجه آن افزایش عملکرد دانه ای بیشتر تحت تنش خشکی است. با افزایش غلظت اپی براسینولید، میزان عملکرد دانه نیز افزایش یافت. بررسی الگوی بیان ژن 1TaBES و TaBRI1 با استفاده از روش Real-time PCR نشان داد که اگرچه کاربرد هورمون براسینواسترویید موجب افزایش تحمل به تنش خشکی در گندم می شود اما مسیر سیگنالینگ آن متفاوت از مسیر سیگنالینگ شناخته شده BRI1است