ارتباط انگ با خود- دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی

مبتلایان به اختلال دوقطبی با پدیده انگ مواجه هستند. از طرفی، خود- دلسوزی، یک نقش کلیدی در بهبود سلامت روانی آنان ایفا می نماید. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط انگ با خود- دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی انجام شد.

در این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی، شرکت کنندگان 200 نفر از مبتلایان به اختلال دوقطبی بستری در مرکز روانپزشکی ایران بودند که به روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. داده ها با کمک فرم مشخصات فردی و ابزارهای روا و پایا شده انگ و خود- دلسوزی گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس) تحلیل شدند.

 میانگین و انحراف معیار نمرات انگ 06/7 ± 03/77 و خود- دلسوزی 47/4 ± 57/77 به دست آمد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که متغیرهای انگ و خود- دلسوزی، همبستگی معنی دار آماری نداشتند (301/0=P و 073/0-=r). به علاوه، خرده مقیاس انزوا از خود- دلسوزی با خرده مقیاس های تبعیض (030/0=P و 153/0-= r)، آشکار سازی (045/0= P و 142/0-= r) و جنبه های مثبت (034/0=P و 150/0-= r) از انگ همبستگی معنی دار آماری داشت که این همبستگی به صورت معکوس و ضعیف بود یعنی با کاهش انزوا، انگ در این ابعاد افزایش می یافت. در میان مشخصات فردی، بین انگ با تعداد افراد خانواده، سن و سابقه اختلال روانی در خانواده ارتباط معنی دار وجود داشت (05/0<P). بین خود- دلسوزی با هیچ یک از مشخصات فردی ارتباط معنی دار دیده نشد.

در پژوهش حاضر، بین دو متغیر انگ با خود- دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی، ارتباط معنی دار آماری وجود نداشت اما بین خرده مقیاس های مختلف انگ، با خرده مقیاس انزوا از خود- دلسوزی، ارتباط معنی دار در جهت معکوس، وجود داشت یعنی هرچه مبتلایان، ابعاد تبعیض، آشکارسازی و جنبه های مثبت از انگ را پررنگ تر دیده اند، کمتر به سوی انزوا رفته اند. انگ به عنوان یک متغیر اجتماعی که ریشه در فرهنگ جوامع دارد، به گونه ای در بطن جامعه ریشه دوانده که حتی برخورداری از خود- دلسوزی، نمی تواند از بار منفی آن بکاهد.