یادبود استاد علم و اخلاق دکتر محمدحسن خالصی

صبح سرد و ابری یکی از روزهای دی ماه 98 بود. در اولین ساعات سپیده دم خبری اندوه بار پرسه های بامدادی من را میان دنیای مجازی متوقف نمود. پیام ،درگذشت فرزانه ای از تبار نخبه گان این دیار کهن، دکتر محمد حسن خالصی در سرزمینی فراسوی آبهای نیلگون این کره خاکی بود و در تعاقب آن شوری اشک جاری شده از چشم هایم به همراه بهتی عمیق من را به یاد جمله ای انداخت که به خاطر ندارم آن را کجا خوانده بودم: « ما عزیزان مان را پس از سفر ابدی میان قاب عکس نظاره می کنیم و آنها درون کاسه سر ما به زیست ادامه می دهند».