تعیین ارزش غذایی، قابلیت هضم دانه، غلاف و پوسته دانه باقلا با استفاده از روش های آزمایشگاهی

لازمه استفاده بهینه از اجزای و پسماند باقلا در تغذیه دام آگاهی از کیفیت و ترکیبات مغذی آن می باشد. هدف از این تحقیق تعیین ارزش غذایی، انرژی متابولیسمی، قابلیت هضم شکمبه ای و بعد از شکمبه ای در اجزای مختلف باقلا Vicia faba L. به صورت خام و فرآوری شده با اوره و ملاس با استفاده از روش های  in situ و in vitro بود. نتایج نشان داد که ترکیبات شیمیایی، پتانسیل و نرخ تولید گاز، ماده آلی قابل هضم، انرژی متابولیسمی، و اسید های چرب کوتاه زنجیر بین اجزای مختلف باقلا دارای اختلاف معنی دار هستند. همچنین نتایج نشان داد که فرآوری غلاف باقلا با 3 درصد ملاس و 5/1 درصد اوره به دلیل فراهمی همزمان و مناسب اسکلت کربنی و منبع نیتروژن موجب کاهش میزان الیاف نامحلول در شوینده ی اسیدی آن و به عبارتی افزایش قابلیت هضمی آن شد. براساس نتایج حاصل، بیشترین میزان قابلیت هضم ماده آلی در ماده خشک و انرژی متابولیسمی در اثر عمل آوری غلاف باقلا با 5/4% ملاس و 5/1% اوره  (5/4 + 5/1 درصد ماده خشک) مشاهده گردید. با افزایش سطح ملاس قابلیت هضم ماده خشک در غلاف باقلا در کل دستگاه گوارش افزایش یافت. دانه باقلا دارای ارزش غذایی بیشتری نسبت به سایر اجزای آن بوده و مقدار فیبر در پوسته دانه بیشتر بود. به طور کلی دانه باقلا با پروتئین حدود 71/24 درصد و انرژی قابل متابولیسم 94/8 مگاژول برکیلوگرم دارای ارزش غذایی خوبی برای تغذیه دام است. لیکن غلاف باقلا نیز ارزش تغذیه ای مناسبی به عنوان منبع فیبر غیر علوفه ای برای نشخوارکنندگان دارد.