بررسی اثر شدت بی خوابی بر توانایی انجام کار در کارکنان پروژه های عمرانی

شاخص توانایی انجام کار فاکتور مهم در طراحی کار و انتخاب افراد مناسب برای مشاغل مختلف می باشد که متغیر های مختلفی می توانند بر روی آن اثرگذار باشند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر شدت بی خوابی بر توانایی انجام کار در کارکنان شاغل در پروژه های یک شرکت عمرانی بود.  

پژوهش تحلیلی - توصیفی حاضر بر روی 213 نفر پرسنل شاغل در پروژه های عمرانی انجام شده است. به منظور ارزیابی شدت بی خوابی از شاخص شدت بی خوابی مورین استفاده شده است. همچنین شاخص توانایی انجام کار افراد با استفاده از پرسشنامه ارایه شده توسط موسسه بهداشت حرفه ای فنلاند ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS19 صورت گرفت.

میانگین سنی و سابقه کار افراد به ترتیب 2/36 و 27/11 سال بود. میانگین و انحراف معیار شاخص شدت بی خوابی افراد برابر با 2/5±76/6 برآورد شد. آنالیز رگرسیون خطی چند گانه نشان داد  شدت بی خوابی، وضعیت تاهل، نوع استخدام و استعمال دخانیات اثر معناداری بر شاخص توانایی انجام کار دارند به طوری که متغیرهای مذکور، حدود 24% از تغییرات توانایی انجام کار را  تبیین می کنند.  

 به نظر می رسد که هر گونه اختلال خواب و کیفیت نامناسب خواب می تواند توانایی انجام کار در شاغلین را به شدت کاهش دهد. بنابراین به منظور افزایش توانایی انجام کار و در نتیجه افزایش بهره وری در تمامی سازمان ها توجه به برنامه های خواب- استراحت حایز اهمیت است.