تخیل مکان در رمان متاخر ایرانی: اسکیزوفرنی تهران

رمان معاصر ایرانی، امروز حامل نوعی آگاهی مکانی گشته است. به نظر می رسد که مکان، در این جا : تهران، به طور مداوم و بلافصل، حداقل در پنج رمانی که موضوع مطالعه حاضر هستند، خود را بر تخیل نسل جدید نویسندگان ایرانی تحمیل می کند. این در حالیست که، برای مثال بر خلاف ادبیات معاصر فرانسوی که در آن آگاهی مکانی معمولا در حوزه تخیلات آینده نگارانه و وجودی (مثل مورد ژانر علمی-تخیلی و یا اخیرا مثل مورد تخیلات محیط زیستی)، بسط پیدا می کند، آگاهی نو نسبت به مکان، در ادبیات معاصر ایرانی، به طور خاص و قبل از هر چیز، وارد نوعی نزاع هویتی با ابعاد اجتماعی-تاریخی می شود. مطالعه و بررسی این تحول جدید بر اساس رویکردی در-زمانی (که تحول ژانر رمان از زمان مشروطه به بعد را در نظر می گیرد)، موضوعی بسیار قابل توجه و البته سترگ است. در نتیجه، در مطالعه حاضر، ما توجه خود را به رمان معاصر ایرانی محدود می کنیم با این هدف که خطوط اصلی تخیل مکان را در آن یافته، تفسیر نماییم.