ثبت سوژه در دوره متاخر از خلال متون پاسکال کینار

اگر متون پاسکال کینار بلافاصله قابل تشخیص هستند، اول از همه به این دلیل است که آن ها لذت خوانشی بی سابقه به خواننده می بخشند، خوانش نوشتاری تامل برانگیز که در آن موضوع از طرق مختلف به تکه های کوچک کاهش می یابد. نویسنده با به مسئله سازی در زمینه داستان در قالب روایت های کوتاه یا حتی در قالب داستان های فلسفی، هیچ گاه به چالش کشیدن خواننده را متوقف نمی کند، و خوانش های ممکن را به او پیشنهاد می کند تا از آن نشانه ای بر متاخر بودن بسازد. با درخواست های خود برای مشارکت در ساخت معنایی که در پس زمینه مخفی شده، مطمینا نویسنده خود، در ساخت و ساز این متن که بر خلاف انتظار زنجیره زمانی/زبان را در جستجوی مبدا می شکند. ما در اینجا سعی داریم از خلال متون این نویسنده، چندین نشانه گفتمانی ادبیات متاخر را برشماریم، به ویژه نشانه های سوژه که بازگشتی قدرتمند دارد اما سوژه ای مجزا، مرکب و مختص به دوره متاخر. رویکرد نظری عمدتا به نتایج تحلیل گفتمان پیشرفته منگنو، شرودو، بلانکمن تکیه می کند.