بررسی ویژگی ها و عملکرد گیرنده های هسته ای فعال کننده ی تکثیر پروکسیزوم ها (PPARs) در باروری مردان

ناباروری، یکی از مشکلات شایع جهان امروز است. آمارها نشان می دهد که 2/20 درصد از زوج های ایرانی نابارورند که این میزان، بیشتر از میانگین جهانی (15-12 درصد) است و گزارش ها حاکی از آن است که 70 درصد از این ناباروری ها منشا مردانه دارند. امروزه، رویکردهای جدیدی برای تشخیص دلایل ناباروری مردان ارایه می شود که یکی از آن ها، بررسی گیرنده های هسته ای است. گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پروکسیزوم ها (Peroxisome proliferator-activated receptors یا PPARs)، گروهی از گیرنده های هسته ای وابسته به لیگاند هستند که در تنظیم هموستازی انرژی و متابولیسم لیپید و گلوکز نقش دارند. اگر چه، مطالعات بسیاری نقش PPARs را درمتابولیسم و باروری زنان تایید کرده اند، اما مطالعات کمتری به نقش این گیرنده ها در باروری مردان پرداخته اند. در این مقاله، ابتدا به تبیین نقش PPARs در بافت های تولید مثلی پرداخته شده است. سپس، مطالعاتی که تا کنون نقش این گیرنده ها و لیگاندهایشان را در بافت های تولید مثلی مردان بررسی کرده اند، تشریح شده اند. از آن جایی که متابولیسم اسپرم و تولید انرژی لازم برای حرکت آن، نقش مهمی در باروری مردان دارد، در ادامه، تاثیر تنظیم بیان این گیرنده ها به ویژه ایزوتایپ PPARγ در اسپرماتوژنز و حرکت اسپرم بررسی شده است. به نظر می رسد مطالعه ی این گیرنده ها و بررسی نقش آن ها در متابولیسم اسپرم، بتواند افق های تحقیقاتی جدیدی پیرامون نقش این گیرنده ها و تعاملات آن ها با سایر گیرنده های هسته ای، در ناباروری مردان به خصوص ناباروری های ناشی از بیماری های متابولیک نظیر چاقی و دیابت را فراهم کند.