تجدید ارزیابی دارایی ها و مدیریت سود

علیرغم اهمیت موضوع تجدید ارزیابی دارایی های شرکت های بورسی در سال های اخیر، شواهد تجربی بسیار ناچیزی در ارتباط با محرک ها و پیامدهای آن وجود دارد. بنابراین، هدف این تحقیق بررسی نقش تجدید ارزیابی دارایی ها بر مدیریت سود می باشد.

به منظور نیل به این هدف، 1147 سال - شرکت در طی دوره زمانی 1396-1386 با استفاده از مدل رگرسیون چندگانه مورد آزمون قرار گرفت. هم چنین، برای اندازه گیری مدیریت سود از سه مدل رایج، استفاده شده است.

یافته های پژوهش نشان می دهد که بین تجدید ارزیابی دارایی ها و مدیریت سود رابطه مستقیم وجود دارد. هم چنین یافته های پژوهش نشان می دهد که رابطه بین مدیریت سود و تجدید ارزیابی زمانی قوی تر است که تجدید ارزیابی از محل دارایی های استهلاک ناپذیر است.

در راستای فرضیه رفتار فرصت طلبانه، مدیریت واحد تجاری به دلیل پیامدهای ناخواسته تجدید ارزیابی دارایی ها بر سود عملیاتی و کاهش سود هر سهم به دلیل افزایش سرمایه از محل مازاد تجدید ارزیابی، انگیزه لازم برای مدیریت سود افزاینده را خواهد داشت. هم چنین، پس از تجدید ارزیابی دارایی ها (بدون ورود منابع مالی جدید به شرکت)، تنها به دلیل تغییرات در اعداد و ارقام اقلام صورت های مالی، سطح اهمیت حسابرسی، افزایش می یابد. لذا، با اخلال در محاسبه سطح اهمیت، ممکن است سطح مدیریت سود در صورت های مالی شرکت ها پس از تجدید ارزیابی افزایش یابد.

این پژوهش بر اساس فرضیه رفتار فرصت طلبانه مدیریت و مفهوم سطح اهمیت، به تفسیر و توضیح رابطه بین تجدید ارزیابی دارایی ها و مدیریت سود پرداخته که در نوع خود بی بدیل هست. پژوهش حاضر می تواند دستاوردهای قابل ملاحظه ای را به همراه داشته باشد. به عنوان مثال، یافته های این تحقیق پیشنهاد می کند که پژوهشگران تجدید ارزیابی دارایی ها را در مدل های رگرسیونی خود کنترل کنند تا متغیر جمع دارایی ها، اختلالی در پژوهش آن ها ایجاد نکند.