بررسی تغییرات هدررفت خاک با کاربرد خاکپوش های آلی و شیمیایی در مقیاس کرت

کاهش و یا مهار هدررفت خاک اهمیت زیادی در حفاظت از منابع آب و خاک دارد. بر همین اساس، روش های مختلفی برای مهار هدررفت خاک به کار برده می شود. بررسی ها نشان داده است که کاربرد خاک پوش های آلی و شیمیایی از روش های موجود و مفید جهت حفاظت آب و خاک می باشد. از این رو در پژوهش حاضر به ارزیابی اثرات بقایای لوبیاروغنی (به عنوان یک خاک پوش آلی) با سطح های 25، 50 و 75 درصد و پلی وینیل استات (به عنوان یک خاک پوش شیمیایی) با سطح سه درصد بر مولفه های هدررفت خاک و غلظت رسوب پرداخته شد. آزمایش ها در شرایط آزمایشگاهی و تحت شبیه ساز باران با شدت 80 میلی متر بر ساعت در مدت زمان 10 دقیقه انجام شد. نتایج تحلیل آماری با روش GLM نشان داد که اثرات تیمارهای مورد استفاده بر تغییرات غلظت رسوب معنی دار نبود. هم چنین نتایج نشان داد که درصد حفاظتی بقایای لوبیاروغنی بر هدررفت خاک از 30/37 تا 60/99 درصد و غلظت رسوب نیز از 12/87 تا23/11 درصد متغیر بود. اثر پلی وینیل استات در سطح سه درصد بر کاهش هدررفت خاک و غلظت رسوب به ترتیب 56/02 و 16/14درصد اندازه گیری شد. در نهایت کاربرد پلی وینیل استات و بقایای لوبیاروغنی در سطوح استفاده شده با توجه به این که اثرات سوء محیط زیستی ندارند، می‌توانند در جهت کاهش هدررفت خاک پیشنهاد شوند.