«گزارش فنی»پیش بینی متغیرهای اقلیمی دما و بارش توسط مدل چندگانه خطی SDSM (مطالعه موردی: ایستگاه سینوپتیک تهران)

یکی از ایراداتی که به مدل های GCM وارد است، بزرگ بودن مقیاس مکانی متغیرهای اقلیمی شبیه سازی شده می باشد که در این صورت برای مطالعات هیدرولوژیکی و منابع آب از دقت کافی برخوردار نیستند. بنابراین می بایست آن ها را از طریق روش های مختلف کوچک مقیاس نمود؛ سپس با استفاده از خروجی های ریزمقیاس نمایی   شده این مدل ها اثرات اقلیم در مطالعات هیدرولوژیکی مورد ارزیابی قرار گیرد. لذا در این پژوهش به منظور بررسی اثر تغییر اقلیم در مقیاس ایستگاهی از مدل آماری SDSM استفاده شده است. داده های مورد استفاده در این پژوهش شامل مقادیر روزانه بارش و دما ایستگاه سینوپتیک تهران، داده های باز تحلیل NCEP و خروجی های دو مدل HadCM3 (داده های نسل سوم مدل جهانی اقلیم تحت سناریوی A2 و B2) و CanESM2 تحت سناریوهای RCP2.6، RCP4.5 و RCP8.5 می باشد. میزان بارش و دما تحت مدل  HadCM3برای سه دوره (2031-2001)، (2061-2032) و (2091-2062) پیش بینی و با دوره پایه مورد مقایسه قرار گرفته است. با توجه به پارامترهای آماری، تحت سناریوهای A2 و B2 برای مقادیر بارش و دما به ترتیب برابر: (48/1RMSE=، 3/4MAE=، 61/0R2= و 86/0Nash=) و (127/0RMSE=، 413/0MAE= ، 99/0R2= و 99/0Nash=) مشاهده شد. و در دوره 2031-2001، 2061-2032 و 2091-2062، میانگین بارش به ترتیب 1/0، 4/0 و 1/0 میلی متر نسبت به دوره پایه کاهش و میانگین دما نیز به ترتیب برابر 9/4، 7/4 و 7/4 سانتی گراد نسبت به دوره پایه در ایستگاه مورد مطالعه افزایش می یابد. خروجی مربوط به مدل CanESM2 نشان داد؛ که میزان دما تحت سناریوهای RCP روندی افزایشی داشته و میزان بارش تغییرات نامنظم در ماه ها و فصول مختلف داشته است.