تحلیل عدم قطعیت پارامترها با روش مونت-کارلو برای پیش بینی سیل با بکارگیری بارش و دمای هوا پیش بینی شده با مدل WRF در حوضه دز

عدم قطعیت پارامترهای مدلهای بارش-رواناب، منابع اصلی عدم قطعیت در پیش بینی بهنگام سیل می باشند. در این مقاله از روش مونت کارلو برای تعیین عدم قطعیت هیدروگراف سیلاب پیش بینی شده بعلت عدم قطعیت در پارامترهای کالیبراسیون مدل بارش-رواناب در حوضه دز در جنوب غربی ایران استفاده شده است. بارش و دمای هوا با بکارگیری مدل پیش بینی و تحقیقات آب و هوا (WRF) پیش بینی شد. برای پیش بینی سیلاب متناظر با بارش و دمای هوای پیش بینی شده، از مدل هیدرولوژیکی HEC-HMS استفاده شد. برای مدلسازی تلفات، تبدیل بارش به رواناب و روندیابی جریان در آبراهه ها به ترتیب از روش های شماره منحنی SCS، هیدروگراف واحد کلارک و ماسکینگام-کانج استفاده شد. نتایج نشان می دهد که بهترین طرحواره در مدل WRF برای پیش بینی بارش و دمای هوای ساعتی در حوضه دز MYJLG است. بنابراین طرحواره لایه مرزی MYJ، طرحواره خردفیزیک ابر Lin و طرحواره تابشی GODDARD بهترین عملکرد در پیش بینی سیل در حوضه دز را دارد. علاوه بر این نتایج این تحقیق نشان می دهد که با در نظرگرفتن عدم قطعیت همزمان در تمام پارامترها، عدم قطعیت در دبی اوج هیدروگراف سیل پیش بینی شده بیشتر از عدم قطعیت در حجم هیدروگراف است. بطوری که عدم قطعیت در دبی اوج و حجم هیدروگراف سیل پیش بینی شده بعلت عدم قطعیت تمامی پارامترها به ترتیب برابر با 5/32 و 2/21 درصد است. بنابراین با کمبود مراحل پیش بینی و هشدار سیل بر مبنای ریسک، به کمیت درآوردن عدم قطعیت، اطلاعات اضافی در مورد پیش بینی ها فراهم کرده که به تصمیم گیرندگان کمک می کنند تا به نحو مناسبتر تصمیم بگیرند.